Има недоразбирање меѓу левичарите – марксистите – за значењето на зборовите: реално, симболно, имагинарно кои од ракав ги извади Лакан, како и останатите како: настан, глас, јазик, и тоа е така, затоа што психоанализата, од Фројд преку Лакан до денес, е промашен теориски апарат, тоа е метод за нормализирање на субјектот преку фракции_поделба на личноста; марксизмот функционира во друг координатен систем. Но, сите зборови се изврзани во мрежата на симболното, то ест во јазикот и вибрираат во субстратот на вистината која е структурирана како фикција.
Реалното е видливо и доаѓа низ „настан“, настан како што е протест е нешто кога можеме да слушнеме „глас“ или можеме да прочитаме „парола“ од протестната група, а пропо настанот кај Бадју којшто е означен како РЕВОЛУЦИЈА.
Реалното е нештото кое се појавува на настан како непокането отсутно присуство затоа што не е вклучено во симболниот поредок, реалното е траума то ест удар врз јазичниот симболен поредок кој преку дискурси во јавниот простор ги дефинира субјектите со интерпелација, траумата прави „дупка“ во симболната мрежа, експлозија во цевката по која се движат наративните структури, дупката е тогаш видлива како пореметување на поредокот, тоа е гласот, паролата, слоганот, графитот, нешто различно, нешто нечуено, невидено, нешто друго. Реалното е она нешто што ја заматува реалноста и бега од симболизација – Жижек – резон плус како вишоците на чудовиштето до нас – на реалното примордијално чудовиште оформено како капитализам мора да гледаме како на когнитивно пореметување на кое се навраќаме постојано – реалното е фиксација – со психоанализа само го третираме капитализмот во нас како автореферентна нормалност, тоа е тоа.
„ПСИХОАНАЛИЗАТА НЕ ТРЕБА ДА ФУНКЦИОНИРА САМОСТОЈНО – ТРЕБА ДА СЕ ПОТЧИНИ НА КЛАСНАТА АНАЛИЗА“
Но, без читање со подлога – низ марксизмот и класна анализа, психоанализата не треба да функционира самостојно, она мора да се потчини методски – инаку, од марксистите ќе биде третирана како до сега, како промашен правец во којшто се изведува ,,соодветна полициска акција” на психоанализирање на битието и доведување до ,,нормализација” во рамки на нато либералната капиталистичка колонијална парадигма, во рамка на автоколонијализирањето на битието со квазирелигиската идеологија на капитализмот и стабилизирање на ,,субјектот” преку црквата, медиумите, власта на и над законите кои мирисаат на приватна сопственост, со одамна деконструираната синтагма за такозваното ,,владеење на право” како хиерархија на владеење на приватносопственичка класа на власт врз обезвластената несопственичката класа во постмодерната држава која е партиска држава во сопственост на ептен малку приватни сопственици.
Симболично е она што доаѓа преку јазикот – симболизацијата, а бидејќи јазикот е култура, тортурата на битието се случува во неговиот „дом“, а „куќата“ на битието е јазикот – симболизација, мораме да го цедиме и малтретираме јазикот за да ја искаже вистината.
За намалување на имагинарното ни е потребна психоанализа но читана марксистички – подела и процеп со невроза, со психоза, темпорализираната желба како нагон, фракции на личност, но преку класна припадност како социјалноекономска категорија.
Овој речник е обид за проширување на полето на борба со психоаналитичка мрежа или попрецизно марксистичка психоаналитичка шасија – марксистичка лакановска супа, која што мораме да ја закотвиме помеѓу редовите од нашите текстови, во филмскиот јазик, во јазикот на претставата и театарот, во интелектуалните ствари.
„СИТЕ ФИРМИ ВО МАКЕДОНИЈА СЕ НЕДЕМОКРАТСКИ – МАШИНИ ЗА ТОРТУРА И ДЕСТАБИЛИЗАЦИЈА НА БИТИЕТО“
Да не заборавиме на што нè научи Маркс, дека левицата со масовните протести ја извлече Америка од Виетнам, денес тоа е луксузот наречен нато, дека масовните движења на сите страни на планетата во минатото, без оглед дали биле успешно револуционерни или не, се придвижување на историјата која како денес може ,,да се заглави“, ХАХАХА е брилијантен маке бенд, но штрајковите, особено Генерален штрајк е микрореволуција и раздиплување на наборите на социјалните тензии, дека билокаква активна и „легална“ колективна акција во форма на марш, протест, штрајк, класна акција и илегална во форма на револуционерни кружоци кои придвижуваат револуционерна маса на битија со агитација и пропаганда организирани во револуционерна комунистичка партија, работничките и работниците мн добро знаат што им се случува секојдневно под диктатура на капиталистите и дека абс нема и не е можна демократија на работното место во капитализам – контрадикторноста меѓу трудот и капиталот и исцедокот на Маркс за вишокот на вредност – грото ако не и сите фирми во маке се недемократски – машини за тортура и дестабилизација на битието; сето тоа е ставање во функција на механизмот на историјата за движење – двигател на историјата се класните антагонизми.
Време е да ја извлечеме левицата од постструктуралистичкото „културно“ промашување како и од задниот обид со антимарксистичката постмодерна „woke“ тенденција која фашистите ја претставуваат како марксизам, како и од јаловите правци како „постколонијална“ критика и делумно и антиколонијализам, којшто може да послужи како метод за национално ослободување кое нема да премине во национализам, есенцијализам и ревертиран_обратен расизам.
Антиколонијализмот којшто неспретно преминува во национализам и нацизам е проблематичен, затоа што едно е национално ослободување но сосема друго е национализам. НОБ беше антиимперијална, антиколонијална војна, имено, до завршувањето на војната, потоа, комунистите градеа социјализам, систем којшто за да се изгради е потребно време, па тука се отсечките од:
- 1944 до 1991 во коишто социјалистичкиот систем беше изграден за денес во 2025 кога требаше да ги уживаме плодовите на антифашистичката генерација која ги положи животите за социјализам; преживеаните соборки и соборци и работниот народ ги градеа фабриките и социјалистичкото самоуправување :: и цртката од
- 1991 до 2025 кога демократскиот социјалистички систем деградираше во црна рупа на капитализмот – референдумот од 2018 како крајна точка на растерување на илузиите со капакот зачукан од култот на смртта наречен капитализам во 2025 со трагедијата во Кочани. Обвинувањето мора да оди кон капитализмот и празниот електорализам на Шантал Муфе и Ернесто Лакло, а не кон политичките партии кои се експресија на капитализмот или кон поединци од власта која е класен израз во капиталистичката рамка. И сега гледаме дека антиколонијалната и антиимперијалната војна од 1941 до 9 мај 1945 може да премине во националистичко лудило, ванчомихајловистичко од 1998 или груевистичко од 2006 и тн.
- период пред 1944 којшто се движи назад до повлекувањето на Турците од Македонија во 1908г. виа 1918г. со стара Југославија, ужасите на Првата светска војна на територијата на Македонија и Балканските војни и Париската мировна конференција и задоцнетата државност на македонскиот народ како последен народ којшто формира држава на Балканот, токму онаа ретардација во развојот, по формирањето на сите национални држави од Романија до Грција, преку Хрватска, Србија, Црна Гора со Бугарија и Албанија како синекванон и „доказ“ за засебноста на македонското племе. Од 1908 до 1944 се случија безброј настани кои не можат да се покријат во овој текст.
Проблемот е во базата, а не во културата, никако во корупцијата, затоа што доказот дека капитализмот е просто и строго пљачка не треба никому да му се објаснува повеќе. Визијата е остварена! За тоа се лежеше по затвори! УДБА, КОС, ОЗНА, АШ! Капитализмот како воз без кочница функционира – доказ е Кочани!
„ДОСТА Е ОД ЛЕВИЧАРИ И ЛЕВИЧАРКИ КОИ НЕ ГО ПРОБЛЕМАТИЗИРААТ КАПИТАЛИЗМОТ“
Доста!, од левичари и левичарки кои не го проблематизираат капитализмот, туку ги бутаат левичарите од западот, да го прифатат предикатот на постмодернистите и школата од Франкфурт „да се прифати либералниот капитализам со различно пиво во рака“ и „хуманиот“ милитаристички режим на нато со сите слоеви што во себе ги содржи некрофилскиот акроним – екозагадувачка колонијална воена машина_мелница за месо која метастазира и се мумифицира во профит, во ек на фосилна климатска катастрофа, диктатура на белци христијани супрематисти со просто и строго држење под воена закана на сите останати држави надвор од нато но и сите народи во нато под капиталистичката диктатура – диктатура на капиталот. Време е за мир и безбедност за сите држави и народи на планетата, еднакво и поеднакво за сите со нова планетарна реконфигурација по прашањето за секаков тип на безбедност, со нова Декларација за човекови права која ќе ги вгради барањата за демократија на работно место во новата мултиполарна планетарна организација со бришење на анахроната равенка звана натотато без оглед што она веќе е во процес на диференцијација во европските држави кои предизвикаа две светски војни во XX век, за пред тоа Европа да биде во илјадалетен воен котел_казан меѓу европските феудални аристократии, имено, пишувам за хипотезата наречена Трета св.в.
Да нагласам дека војните низ светот се иницираат и водат од земји од западот коишто произведуваат оружје и тоа го продаваат како „демократија“, тоа се земји кои подалеку од колонијализам, ништо друго не знаат, затоа капитализмот, колонијализмот, милитаризмот и ефектите на колонијализмот како нацизам и фашизам мора да се напуштат топтан сосе постструктуралистите и „шеесосмашите“ кои го легитимираа неолиберализмот и антимарксистичката струја. Да се вратиме според тоа на марксизмот.
Морам да ги спомнам феминистичките бранови, првиот бран значеше право на глас за жената, кое во САД не им беше овозможено на жените до 1920, според тоа големо прашање е што биле САД како држава во период од 1775 до 1920 година. Зошто владеењето со робови не е спомнато во декларацијата за независност и во америчкиот устав, дали можеби поради тоа што од 55 големи земјопоседници кои го правеле уставот на сад, 25 се „сопственици“ на робови, а останатите само „обични“ газди на земја? Нема ни трага од геноцидот врз домородното население. Во некои кантони во Швајцарија жените немаа право на глас до пред 40 години. Потоа правото на еднаквост во професијата со мажите и политичка репрезентација. Вклучувајќи го и правото на абортус, кое дојде со вториот феминистички бран, овие фундаментални права беа остварени во Југославија, читај Македонија, веднаш по ослободувањето. Подоцнежните бранови ги донесоа и прашањата за интерсубјективноста и сексуалноста, коишто не се прашање на класа, туку на индивидуата како таква и на идентитетот коишто кажавме, ги доведоа левичарите на западот во денешниот ќорсокак затоа што беше слепо следена постструктуралистичката антимарксистичка траекторија.
Време е за воена неутралност по принципот на АСНОМ кога идејата за држава Македонија стана материјален факт базиран на антикапитализам во којшто е вграден антифашизмот и со којшто комунистите ја решија равенката за националното прашање како културен идентитет на Македонците, по поделбата во Балканските војни, со непознатата променлива вредност во формулата за јазикот, со променливата во формулата за универзитетот, со физиката на електромагнетниот етер како радиотелевизија, внатре во фабриките на комодитетите, кај секуларната атеистичка црква; тие две одат едно со друго, не можеш да бидеш антифашист ако во исто време не си и антикапиталист и обратно, кој тврди дека е можно да биде антифашист без да биде антикапиталист, оно не знае што лупета. нато беше и уште е одраз на финансиската олигархија што менаџираше со вишоците, читај профитите, на народите. Наместо да мислиме дека „историјата се заглави“, да ги отвориме очите дека сепак историјата се одмота и се придвижи како клопац, го следиме клопчето и конечната линија што зад себе ја испишува „ангелот“ на Бенјамин.
Ова е обид – практицирам essayer од француски на македонски, превод би бил „да се обиде“, тоа е, Јас да се обидам да формирам симболна мрежа која може да се користи за фрлање во празното на визуелното, како сертме, за да се фатат процепите коишто ги прави граматиката во смисла на структурализам, затоа што несвесното ја има структурата на јазикот (а приори кај Кант), но што ќе фатиме или заградиме… тоа… е „субјектот“ настанува како пресечен и исечен, во секотот на десубјективизацијата, понижувањето, раскинување на декомодифицираните односи. Субјект, имено, не постои, тоа нешто е мртво, а ако нешто како „реално“ постои, може да се зграпчи со формата.
Доста битно е анализата кон делото да се постави уште пред почетокот на правењето на делото, затоа книжевникот, писателката, сценаристот, режисерот или сценаристката, кинематограферот или кинематограферката, глумците, то ест ГЛУМИЦАТА, мора да бидат марксисти психоаналитичари на снимањето.
„ПРОСТОРОТ КАКО НАДВОРЕШНОСТ НА ФОРМАТА – ВИЗУЕЛНОСТ, ЈАЗИКОТ КАКО ВНАТРЕШНОСТ НА ФОРМАТА“
Во јазикот во кој создаваат, на пример, широки големи сцени кои на фонот на платното ја даваат формата на дејството – просторот како надворешност на формата – визуелност – затоа што формата е сè, особено кај добрите формалисти коишто се секогаш добри марксисти, според тоа, себепоставувањето во основа како човек или женски човек којшто психоанализира, којшто си игра со елементитe на филмскиот јазик, го разбира процесот, знае што снима кога го чита текстот – јазикот како внатрешност на формата – себе се смета за психоаналитичарка со анализа на објективните материјални ствари кои се фон на стварноста, општествената мрежа и огледалото во кое се гледаме или го/ја гледаме Другиот/та како имагинарно. Оние кои ги снимаме или за кои снимаме, оние фиктивни ликови кои ги анализираме, сите они во принцип се незадоволни од тоа што сè и објективноста во тоа се комодифицираните односи на либералниот пазар на капиталот – да ги најдеме според тоа, нефетишизираните некомодифицирани простори; можеме да го правиме филмот како огледало или како анксиозност и врвно вознемирување, а ги предизвикуваме луѓето да гледаат филм затоа што никогаш не можат да знаат што може да излезе од темното огледално платно.
Репресираните, во принцип, се исфрлени од филмот, нигде не ги гледаме – затоа филмот и киното како социјален простор и простор за социјализација е во принцип буржоаски состав во којшто доминира фројдовсколакановска психоанализа без класни релации, ко да методот на Фројд е нематеријален и антиматеријален, то ест, датиран ко крив промашен антиисториски правец имајќи ја формулата: ако е материјален е историски.
Погонот-нагонот-поривот на смртта, смрттниот нагон не е црв што голта, паразит, рана, дури ни принцип на спротивност, нешто како некој вид Јин спротивен на Јанг, наизменичниот елемент. Тоа е јасно артикулирано од Фројд како принцип кој ги обвива сите заобиколувања на животот, заобиколувања кои ја наоѓаат смислата само со повторно придружување, вклучување, повторно процесирање во кружниот процес и циркулирање околу целта, нагон којшто ја избегнува целта, jа избегнува метата, ја заокружува, но се враќа повторно преку споредни, кратки или долги патчиња; заобиколување е добар збор, никогаш не ја погодува целта, ја избегнува и ја повторува и повторува, до унијата која е како што знаеме недостижна поради поделата во комплексот на Едип и Електра од папочната врвца до ,,огледалната форма” на битието кое се спознава првпат во огледалото кај Лакан.
Фиксацијата на капитализмот ни е пренесена и нам, реалното е интелектуално попречување кое не дозволува историски прогрес. Реалното и фиксацијата се едно исто на ниво на симптоми, за Жак Ален Милер.
Единствено нешто коешто вреди во материјалната репродукција кај психоаналитичарите е зборот „симптом“, да не се меша со синдром. Инаку тоталниот теориски апарат на психоанализата е проблематичен конструкт.
За Фројд, телото не е биолошки феномен, туку резултат на начинот на којшто организмот-тело е фатен/о во системите на јазикот и значењето. За Фр. целта на животот е смртта. #todestrieb
За Жижек целта не е нов генерациски животен циклус и нова корупција, туку дека, смртниот нагон сака да го уништи симболичкиот поредок којшто ја регулира социјалната промена – капитализмот автореферентно ослепен и закован во нас не дозволува промена. Лакан и Жижек тоа го нарекуваат the big Other – тоа може да е историскиот прогрес, историскиот материјализам, фундаментална фантазија околу која е организирано стадо на луѓе – како идеологија, и тн.
За Лакан, субјектот настанува во и од сечење – ножици, нож, кинење, моментот на подела во невроза или психоза.
За Жижек, субјектот не е ништо друго туку пропаст во исекотината, пропаднат обид во процесот на симболизација – симболичката репрезентација.
За Фанон, колонизаторот создал алатки како психоанализа за да го нормализира колонизираниот субјект, ништо повеќе од тоа (види кај Фанон, gaze). Колонизираниот не може да се ослободи од колонизаторот освен со милитантна револуционерна активност. Исто, без економска анализа како надоворешност на формата и убивање на капитализмот внатре во нас како внатрешност на формата, џабе е психоанализа како изолиран феномен втемелен во буржоаското кино на XX век почнувајќи од Хичкок, читајќи го Франц Фанон, затоа што не постоиме во вакуум туку во протоструктури и јазични структурации.
„ЛИБЕРАЛИТЕ ГИ ПОВТОРУВААТ НИВНИТЕ ЗАТУЦАНИ, АНАХРОНИ, БАЈАТИ ФИКСАЦИИ ЗА ЧОВЕКОВИТЕ ПРАВА, ВЛАДЕЕЊЕТО НА ПРАВОТО И СЛОБОДАТА НА ГОВОРОТ“
Либералите ни ги повторуваат нивните затуцани, анахрони, бајати фиксации и постојано како да им се обраќаат на ретардоси, лупетаат за „човекови права“ за „владеење на право“ во време на „маркет оријентед хахаха“, антиматеријалното „слобода на говор“ под власт на капиталисти и капиталистички судови врз работничката класа со постојаното враќање на фиксот од времето од Француската капиталистичка револуција од 1789 до буржоаските револуции низ Европа во 1848 кога либералите од просветителството и модерната – читај либералните капиталисти, бараа устав, напуштање на абсолутизмот на монархиите и согледување на „реалноста“ на теренот на трговскиот капитализам, пред револуциите 1789/1848, којшто формираа индустриски капитализам зависен од ресурсите од колониите низ светот, после буржоаските преврати.
Да не заборавиме на славната револуција во Хаити со што „робовите“ направија разлика од расизмот на Француската револуција.
Устави и судови за да ја заштитат пљачката затоа што капитализмот може да се третира просто и строго како нерегулирана и неконтролирана пљачка. Денес е анахроно да се зборува за човекови права под диктатура на капиталисти од времето на Хенрик Ибзен со Народен непријател – кои во маке, со буржоаскиот устав стигнаа 180 години покасно, како ретардирано, анахроно, депласирано, просто антипрогресивна помија со диктатура на работното место. Забрането е еднакво право на глас и право на легитимна одлука од/за секој што работи во фирмата, имено, 1 човек 1 акција 1 глас, и ништо повеќе, не може 1 машки човек да има милион акции, а 1 женски човек да нема глас да каже дека ѝ се мочка или дека нема каде да се жали за мобингот, платите, прекувременото работење под присила. Нема такво нешто како владеење на закони, читај, право на сопственост, после бестијалните колонијални пљачки низ светот, за маке тоа се првобитните акумулации со првата пљачка на столетието кога бранко со мозок со големина на чавка делеше по десет фабрики за десет денари, како и втората пљачка на новото столетие со груевистичката фурија, дерегулација со гиљотината, како и почетокот на ниските даноци на Гаргамелот бучко. Таквиот прокапиталистички лицемерен кретенизам на одвеани со паметот нè доведе „до ова дереџе“. Не за џабе им биле потребни на комунистите разузнавачки служби за да се пресретнат будалите што го сонуваа капитализмот. Сите што се вратија од Голи Оток станаа претседатели, премиери, министри и тргнаа во големата пљачка во републиките низ СФРЈ, а во Македонија беше и еден што бил во санаториум и стана премиер на македонскиот народ, затоа што таква им е целата анахрона идеологија – патологија.
Со споделената книга им благодарам на сите социјалисти и комунисти кои работеле во разузнавачките служби во СОЦИЈАЛИСТИЧКА РЕПУБЛИКА МАКЕДОНИЈА коишто снажно и бескомпромисно го чуваа и штитеа социјалистичкиот систем од гнасните и малоумни либерали третирани како анархисти, прокапиталистички социјалдемократи, националисти, фашисти и преостанатите со преостанатата патологија, религиски фанатици, по биртиите, со „празните чевлички“ како (partial object – орган без тело е нагон на смрт) што следат некоја третокласна будала, будно следат кој е патолошки ретардоид. олошоид. лајн. фантазира за капитализам и сонува да се влече во „фрак“ ко рептил кај амбасадорот и да лиже виски со мртвата дебилоидна фаца, за да служи празна помија, кому?, па на класното општество, наместо на бескласното. Одамна сме кажале дека одење по амбасади е византиско забивање нож во грб на безкласното општество.
Ви благодарам на сите Вам кои со штитот на социјализмот ги третиравте фино и културно сите неприлагодени лудаци, нелечени во лудници и затвори, деноноќно со слоганот: Братство – единство, слобода или смрт, да живее РЕВОЛУЦИЈАТА!
„НИШТО НЕ Е ИЗГУБЕНО – САМО Е ОДЛОЖЕНО“
Ништо не е изгубено – само е одложено. Капитализмот е едно големо разочарување и тоа веќе на сите им е јасно после регулаторната гиљотина на Груевски која стигна во Кочани по точно дваесет години лутање на барабите кои сонуваа за смртниот култ по сокаците_акаците, ко капак после неуспешниот референдум од 2018 година во која националното омаловажување го покажа десното лице на антикомунистичката, антимарксистичка струја христијански капиталисти од северниот нато вукојебистан. Европа стана крај за Република Македонија, тоа е ноторен факт.
Време е интелектуалците од средната класа да се вратат таму каде што се работниците, работничките и работничката класа и заедно да погледнат едни во други, за да видат, кому каде им се наоѓа свеста, имено, класната, за да се најдат во дијалектички сојуз како нуклеус кој движи.
Отуѓеноста на интелектуалците од работничката класа во времето на постструктурализмот, претераното третирање на културата како основна политика, сето тоа е зад нас, фала Марксе. Па така, мора да се спојат двете струи.
Ако Европа е Европа на индивидуализмот по рецепт на Кант, со кантовски трансцедентален индивидуализам кој поприма карактер на нереален метафизички либерален антикласен идеализам или ако Европа по форма е по рецептура на Хегел во институциите и во нацијата држава, време е, Европа, од антимарксистичка, не по рецепт на Маркс, да стане марксистичка Европа со враќање на рецептурата на Маркс таму кадешто му е место, во срцето на Европа, каде што беше створен марксизмот во процесот на историскиот материјализам на класните релации од робовладетелството, феудализмот, капитализмот, како Европа на демократски социјализам со демократија на работното место или пак по рецептура на Конески: прост и строг, револуционерен но фундаментален комунистички милитантен удар со комбинација од форма на интернализирана симболна кл. свест и пофино, надоаѓачки надворешен материјален астероид. Да не заборавиме, социјализмот сам по себе значи демократија.
Што е Европа без резонанца на структурализмот со руските формалисти – дефамилијаризација, сиже – и „а приори“ кај Кант? Што е Европа без француските рационалисти и секуларноста, кои добија проширување на нивните идеи со либерализмот во просветителството и либералите – просветителството е либерален проект – опфатени во социјалните и политички ствари. Добро е што од времето на француските рационалисти до денес, токму денес, половина од населението на Европа се нерелигиозни односно атеисти или можеби агностици, па, по уште неколку декади отворена мрежа, читај интернет, и религиите ќе секнат како извор на структуралистичка нестабилна_стабилност внатре во битието.
Но, мора да се напушти волунтаризмот и субјективното центрирање на индивидуата кај младиот антропоцентричен хегелијански Маркс во Грудрисе и да се замени со научниот антиантропоцентричен Маркс од доцните години кој е под силно влијание на Енгелс во „Капиталот“ со структуралистичка системска теорија – база/суперструктура – која мора да биде новото препрочитување на Маркс, денес, но како системска теорија во ек на климатска катастрофа којашто бега подалеку од ултратесното подрачје на субјектот, во ширината на планетарниот екосистем на мултивидовите, подалеку од ентропијата на капитализмот во посткапитализам.
Што е Европа без модерната во ек на капитализам и капиталистичкиот модернизам како таков коишто ни ги донесоа Холокаустот и смртта на повеќе од 30 милиони Словени и 10 милиони Кинези, Роми, Синти? Што е проблемот со модерната, прашаа Евреите – Адорно, Хоркхајмер, Маркузе – од Франкфуртската школа?
Зошто постмодернистите се антимарксисти и уживатели на опиумот од протестите од 1968 со „новата левица“ и бутањето на левичарите во либералниот капитализам, којашто ни го донесе неолиберализмот со неговата дегенерирана прекарна културна логика, постмодернизмот?
Што е тоа Европа без колонии, без милитаризам, без капитализам, без нацизам, без фашизам, без нато? Има ли такво нешто како Европа без историски прогрес? Романтизмот во маке каснеше зад европскиот романтизам, кај нас познат како преродба, којшто треба да се третира со системска критика како стимулирање на фолклорниот нацизам преку фашизмот на спонтаноста, деветнаесетиот век на Сан Стефано, во идеализмот од Платон до Нато, и предмодерните фиксациски формирања во периодот од 1908г до 1919г. Не знам каде да ги ставам конструктивистите веќе не, но Европа има многу лица, постојат структури, не се фиксни и бинарни но постојат, да ги оставиме глупавите идеи на Лиотар за „напуштање на големите научни и теориски наративи“ кога фашизмот повторно се буди како столетна структура, затоа е време да зборуваме за протоструктури и структури по постструктурализмот. Јазикот, обичниот јазик, ја отсликува материјалната база, а ,,дефамилијаризацијата и сижето” на формалистите се структурализми во уметноста. Да се вратиме уште на неколку настани, на индивидуалистичката протестантска реформација на Мартин Лутер која ни го донесе глупавиот претприемачки Макс Вебер со неговата приглупа капиталистичка етика и идиотските неовеберијански социолози и „следбеници“ хахаха, кои се намножени низ македонските универзитети и јавноста, во светло на денешниот атеизам низ Европа, капиталистичката протестантска пљачкачка етика, и, што по денот кога големото мнозинство во Европа ќе бидат атеисти? Но да не заборавиме и на анабаптистите на Томас Минцер во време на Реформацијата, на порамнувачите во времето на земјопоседникот Кромвел, на Бабеф во време на Француската револуција. И на многу други движења. Иако Хана Арендт е ционистка, дали во германскиот идеализам може да се интерпретираат корените на нацизмот со трансцеденталниот и абсолутен идеализам wtf, а не само кај Вагнер? Во секој случај ќе им биде поедноставно на сите во човештвото доколку човекот, машкиот и женскиот човек и небинарните битија ги напуштат религиите, за да видиме што има под тие структурни наративни идентитети во време на наука – универзитети, технологија – автоматика управувана со машински алгоритам, интернет – медиуми и тн. Уште не го спомнав Вестфалскиот договор, над сто и четириесет години пред Француската капиталистичка револуција. Ова е доволно, не треба поназад за колонијализмот, капитализмот и државата нација.
Сепак, ајде да се вратиме на формализмот во филмот, на психоанализата низ орудието на марксизмот и да ги фрлиме сите овие прашања во големиот казан на историјата да се превриваат 🙂
А дали Европа е во процес да стане една нација, за нас овде во макенцето не е битно, како за нив така и за нас, веќе е јасно сега дека проширувањето на Европа кон источна Европа ги кристализираше разликите меѓу новите колонии и колонијалистичка Европа која ќе мора да му плаќа огромни репарации за бројните одвратни геноциди, тргување и робување со луѓе и колонијалната пљачка на глобалното мнозинство од глобалниот југ. Еднаш беше фашизам па го победивме со антифашизам, а кога денес пак дивеат ветришта во дијалектика со историјата од нацифашистичката дегенерација, наше е да ги живееме во полна сила предизвиците и да бидеме спремни пред свиокот на историјата, затоа што НАШЕТО можеби ќе биде пред, но можеби по настанот. Можеби живееме во исто време со настанот но ја немаме историската дистанца како што секогаш ја имале и ќе ја имаат сериозните марксистички историчари за да ги објаснат каскадните распаѓања и пропаста на капитализмот на западот. Ова наши, не е наши и ваши, затоа што во социјализам нема класни разлики и сите сме нашички.
„НАШЕТО НЕБИНАРНО СЕСТРИНСТВО_БРАТСТВО е: СОЦИЈАЛИЗАМ или СМРТ!“
Со споделената книга им благодарам на сите социјалисти и комунисти.
Кирил Минанов
Редакцијата на „Гласни идеи“ не нужно се согласува со ставовите изразени во колумната.
био :: писател :: пат околу светот за 600 дена :: комунист. марксист. атеист. феминист. квир сојузник. веган. свесност за депресија :: дипл. ел. инг. и полиглот ::
Ekziston një keqkuptim midis të majtëve – marksistëve – rreth kuptimit të fjalëve: reale, simbolike, imagjinare që Lakani i nxori nga mëngë, si dhe të tjerave si: ngjarje, zë, gjuhë, dhe kjo është kështu, sepse psikoanaliza, nga Frojdi përmes Lakanit deri në ditët e sotme, është një aparat teorik i dështuar, është një metodë për normalizimin e subjektit përmes fraksioneve, ndarjes së personalitetit; Marksizmi vepron në një sistem koordinativ të ndryshëm. Por të gjitha fjalët janë të lidhura në rrjetën e simbolikës, domethënë në gjuhë, dhe vibrojnë në substratin e së vërtetës që është strukturuar si trillim.
Realja është e dukshme dhe vjen përmes një “ngjarjeje”, një ngjarje si një protestë është diçka kur mund të dëgjojmë një “zë” ose mund të lexojmë një “parullë” nga grupi i protestës, a propo ngjarjes tek Badiou që është etiketuar si REVOLUCION.
Realja është diçka që shfaqet në një ngjarje si një prani e paftuar e munguar sepse nuk është e përfshirë në rendin simbolik, e vërteta është traumë, domethënë një goditje ndaj rendit simbolik gjuhësor që përmes diskurseve në hapësirën publike përcakton subjektet me interpelancë, trauma bën një “vrimë” në rrjetin simbolik, një shpërthim në tubin përgjatë të cilit lëvizin strukturat narrative, vrima është pastaj e dukshme si një përçarje e rendit, është zëri, parulla, slogani, grafiti, diçka e ndryshme, diçka e padëgjuar, e paparë, diçka tjetër. Realja është ajo që errëson realitetin dhe i shpëton simbolizimit – Zhizhek – arsyeja plus si teprica e përbindëshit pranë nesh – pra përbindëshin real primordial, duhet ta shohim të formësuar si kapitalizëm si një çrregullim njohës tek i cili kthehemi vazhdimisht – realja është një fiksim – me psikoanalizë ne e trajtojmë kapitalizmin brenda nesh vetëm si normalitet vetëreferues, kaq është.
“PSIKOANALIZA NUK DUHET TË FUNKSIONOJË NË MËNYRË TË PAVARUR – AJO DUHET T’I NËNSHTROHET ANALIZËS KLASORE”
Por, pa një lexim me bazë themelore – përmes marksizmit dhe analizës së klasave, psikoanaliza nuk duhet të funksionojë në mënyrë të pavarur, ajo duhet të nënshtrohet metodikisht – përndryshe, ajo do të trajtohet nga marksistët siç ka qenë deri më tani, si një drejtim i dështuar në të cilin kryhet një “veprim i përshtatshëm policor” për të psikoanalizuar qenien dhe për ta çuar atë në “normalizim” brenda kornizës së paradigmës koloniale kapitaliste neoliberale, brenda kornizës së autokolonizimit të qenies me ideologjinë kuazi-fetare të kapitalizmit dhe stabilizimin e “subjektit” përmes kishës, medias, pushtetit të, dhe mbi ligjet që mbajnë erë në pronë private, me sintagmën e dekonstruktuar prej kohësh, për të ashtuquajturin “sundim të ligjit” si një hierarki sundimi të klasës së pronës private mbi klasën e pafuqishme jo-pronësore në shtetin postmodern, që është një shtet partiak në pronësi të shumë pak pronarëve privatë.
Simbolike është ajo që vjen përmes gjuhës – simbolizimit, dhe meqenëse gjuha është kulturë, tortura e qenies zhvillohet në “shtëpinë” e saj, ndërsa “shtëpia” e qenies është gjuha – e simbolizimit, ne duhet ta shtrydhim dhe ta abuzojmë gjuhën për të shprehur të vërtetën.
Për të zvogëluar imagjinaren, na duhet psikoanalizë, por e lexuar në mënyrë marksiste – ndarja dhe përçarja me neurozë, me psikozë, dëshira e temporalizuar si një shtysë, fraksione të personalitetit, por përmes përkatësisë klasore si një kategori socio ekonomike.
Ky fjalor është një përpjekje për të zgjeruar fushën e luftës me një rrjet psikoanalitik ose më saktë me një shasi psikoanalitike marksiste – një supë marksiste lakaniane, të cilën duhet ta ankorojmë midis rreshtave të teksteve tona, në gjuhën e filmit, në gjuhën e performancës dhe teatrit, në çështjet intelektuale.
“TË GJITHA KOMPANITË NË MAQEDONI JANË JODEMOKRATIKE – MAKINA PËR TORTURA DHE DESTABILIZIM TË QENIES”
Të mos harrojmë çfarë na mësoi Marksi, se e majta me protesta masive e nxori Amerikën nga Vietnami, sot ky është luksi i quajtur nato, se lëvizjet masive në të gjitha anët e planetit në të kaluarën, pavarësisht nëse ishin revolucionare me sukses apo jo, janë lëvizja e historisë që, si sot, mund të “ngecin“, HAHAHA është një grup i shkëlqyer make, por grevat, veçanërisht Greva e Përgjithshme, janë një mikro-revolucion dhe një shpalosje e palosjeve të tensioneve sociale, se çdo veprim kolektiv aktiv dhe “legal” në formën e një marshimi, proteste, greve, veprimi klasor dhe i paligjshëm në formën e qarqeve revolucionare që lëvizin një masë revolucionare qeniesh, me agjitacion dhe propagandë të organizuar, në një parti komuniste revolucionare, punëtorët e dinë shumë mirë se çfarë u ndodh atyre çdo ditë nën diktaturën e kapitalistëve, dhe se nuk ka absolutisht asnjë demokraci në vendin e punës në kapitalizëm – kontradikta midis punës dhe kapitalit dhe shtrydhëtirat e Marksit, të vlerës së tepërt – shumica, dhe nëse jo të gjitha, firmat në Maqedoni, janë jodemokratike – makina për torturë dhe destabilizim të qenies; E gjithë kjo po vë në funksion mekanizmin e historisë për lëvizje – ndërsa forca lëvizëse e historisë janë antagonizmat e klasave.
Është koha për ta nxjerrë të majtën nga dështimi “kulturor” poststrukturalist, si dhe nga përpjekja e fundit me tendencën antimarksiste post moderne “të zgjuar” që fashistët e paraqesin si marksizëm, si dhe nga drejtimet shterpë si kritika “postkoloniale” dhe pjesërisht antikolonializmi, të cilat mund të shërbejnë si një metodë për çlirimin kombëtar që nuk do të degjenerojë në nacionalizëm, esencializëm dhe racizëm të përmbysur.
Antikolonializmi që në mënyrë të çuditshme shndërrohet në nacionalizëm dhe nazizëm është problematik, sepse një gjë është çlirimi kombëtar, por një gjë tjetër është nacionalizmi. Lëvizja Nacional Çlirimtare (LNÇ) ishte një luftë anti-imperiale dhe anti-koloniale, domethënë, deri në fund të luftës, dhe më pas komunistët po ndërtonin socializmin, një sistem që kërkon kohë për t’u ndërtuar, kështu që këtu janë fragmente nga:
- 1944 deri në 1991, kohë në të cilin u ndërtua sistemi socialist, që sot në vitin 2025 kur supozohej të shijonim frytet e brezit antifashist që dha jetën e tyre për socializmin; Shokët e mbijetuar dhe punëtorët ndërtuan fabrikat dhe vetëqeverisjen socialiste :: dhe ja vijën nga
- 1991 deri në 2025, kur sistemi socialist demokratik degradoi në një vrimë të zezë të kapitalizmit – referendumi i vitit 2018, si pika përfundimtare e zhdukjes së iluzioneve me kapakun e mbyllur nga kulti i vdekjes i quajtur kapitalizëm, dhe në vitin 2025 me tragjedinë në Koçan. Faji duhet t’i bjerë kapitalizmit dhe elektoralizmit bosh, të Chantal Mouffes dhe Ernesto Laclaut, dhe jo partive politike që janë shprehje e kapitalizmit apo individëve në pushtet që janë shprehje e klasës brenda kornizës kapitaliste. Dhe tani shohim se lufta antikoloniale dhe antiimperiale nga viti 1941 deri më 9 maj 1945 mund të shndërrohet në çmenduri nacionaliste, vanço mihajloviste nga viti 1998 ose grueviste nga viti 2006, e kështu me radhë.
- një periudhë para vitit 1944 që daton që nga tërheqja e turqve nga Maqedonia në vitin 1908. drejt vitit 1918 me Jugosllavinë e vjetër, tmerret e Luftës së Parë Botërore në territorin e Maqedonisë, dhe Luftërat Ballkanike, Konferenca e Paqes në Paris, shtetësia e vonuar të popullit maqedonas si populli i fundit që formoi një shtet në Ballkan, pikërisht atë prapambetje në zhvillim, pas formimit të të gjitha shteteve kombëtare nga Rumania në Greqi, përmes Kroacisë, Serbisë, Malit të Zi me Bullgarinë dhe Shqipërinë si një sinekuanon dhe “provë” e veçueshmërisë së fisit maqedonas. Nga viti 1908 deri në vitin 1944, ndodhën ngjarje të panumërta që nuk mund të trajtohen në këtë tekst.
Problemi është në bazë, jo në kulturë, dhe assesi jo në korrupsion, sepse prova se kapitalizmi është thjesht dhe në mënyrë strikte grabitje, nuk ka nevojë t’i shpjegohet më askujt. Vizioni është realizuar! Ja pse dergjeshte nëpër burgje! UDBA, KOS, OZNA, ASH! Kapitalizmi funksionon si një tren pa frena – dëshmia është Koçani!
“MJAFT ËSHTË MË ME MAJTISTË DHE MAJTISTE QË NUK E PROBLEMATIZOJNË KAPITALIZMIN”
Mjaft më!, nga majtistë dhe majtiste që nuk e problematizojnë kapitalizmin, por përkundrazi i shtyjnë të majtët nga Perëndimi të pranojnë predikatin e postmodernistëve dhe të Shkollës së Frankfurtit “të pranohet kapitalizmi liberal me një birrë të ndryshme në dorë” dhe regjimin militant “human” të nato-s me të gjitha shtresat që përmbahen në akronimin nekrofilik – një makinë lufte koloniale ndotëse eko-mulli mishi që metastazon dhe mumifikon veten në fitim, në vazhdën e një katastrofe klimatike fosile, një diktaturë e supremacistëve të bardhë të krishterë me një mbajtje të thjeshtë dhe të rreptë nën kërcënim ushtarak të të gjitha vendeve të tjera jashtë nato-s, por edhe të gjithë popujve në nato nën diktaturën kapitaliste – diktaturën e kapitalit. Është koha për paqe dhe siguri për të gjitha vendet dhe popujt në planet, në mënyrë të barabartë dhe më të barabartë për të gjithë me një rikonfigurim të ri planetar mbi çështjen e çdo lloj sigurie, me një Deklaratë të re të të Drejtave të Njeriut që do të përfshijë kërkesat për demokraci në vendin e punës në organizatën e re planetare shumëpolare duke fshirë ekuacionin anakronik të quajtur natotato, pavarësisht faktit se ai është tashmë në proces diferencimi në vendet evropiane që shkaktuan dy luftëra botërore në shekullin e 20-të, në mënyrë që para kësaj Evropa të jetë në një luftë mijëvjeçare midis aristokracive feudale evropiane, domethënë, po shkruaj për hipotezën e quajtur Lufta e Tretë Botërore.
Më lejoni të theksoj se luftërat në mbarë botën iniciohen dhe zhvillohen nga vendet perëndimore që prodhojnë armë dhe i shesin ato si “demokraci”, këto janë vende që, përveç kolonializmit, nuk dinë asgjë tjetër, prandaj kapitalizmi, kolonializmi, militarizmi dhe efektet e kolonializmit si nazizmi dhe fashizmi duhet të braktisen së bashku me post-strukturalistët dhe “gjashtë-tetëshët” që legjitimuan neoliberalizmin dhe rrymën antimarksiste. Prandaj, le të kthehemi te Marksizmi.
Duhet të përmend valët feministe, vala e parë nënkuptonte të drejtën e votës për femrat, e cila nuk iu dha femrave në Shtetet e Bashkuara deri në vitin 1920, kështu që pyetja e madhe është se si ishin Shtetet e Bashkuara si vend në periudhën nga viti 1775 deri në vitin 1920. Pse pronësia e skllevërve, nuk përmendet në Deklaratën e Pavarësisë dhe në Kushtetutën Amerikane, ndoshta për shkak të 55 pronarëve të mëdhenj të tokave që hartuan Kushtetutën e SHBA-së, 25 ishin “pronarë” të skllevërve, dhe pjesa tjetër ishin thjesht pronarë tokash “të zakonshëm“? Nuk ka asnjë gjurmë të gjenocidit kundër popullsisë vendase. Në disa kantone në Zvicër, femrat nuk kishin të drejtë vote deri 40 vjet më parë. Pastaj e drejta për barazi në profesion me burrat dhe përfaqësim politik. Duke përfshirë të drejtën për abort, e cila erdhi me valën e dytë feministe, këto të drejta themelore u arritën në Jugosllavi, domethënë në Maqedoni, menjëherë pas çlirimit. Valët e mëvonshme sollën gjithashtu çështje të intersubjektivitetit dhe seksualitetit, të cilat nuk janë çështje klase, por të individit si të tillë dhe të identitetit, të cilat, siç kemi thënë, i çuan të majtët në Perëndim në sokakun pa krye të sotëm, sepse trajektorja post-strukturaliste antimarksiste u ndoq verbërisht.
Është koha për neutralitet ushtarak sipas parimit të KAÇKM-së, kur ideja e shtetit të Maqedonisë u bë një fakt material i bazuar në antikapitalizëm, në të cilin është ngulitur antifashizmi dhe me të cilin komunistët zgjidhën ekuacionin për çështjen kombëtare si identitet kulturor i maqedonasve, pas ndarjes në Luftërat Ballkanike, me vlerën e panjohur të variablit në formulën për gjuhën, me variablin në formulën për universitetin, me fizikën e eterit elektromagnetik si radio dhe televizion, brenda fabrikave të komoditeteve, te kisha sekulare ateiste; Të dyja shkojnë dorë për dore, nuk mund të jesh antifashist nëse në të njëjtën kohë nuk je edhe antikapitalist dhe anasjelltas, kushdo që pretendon se është e mundur të jesh antifashist pa qenë antikapitalist nuk e di për çfarë po flet. Nato ishte dhe ende është një pasqyrim i oligarkisë financiare që menaxhonte tepricat, domethënë fitimet, e kombeve. Në vend që të mendojmë se “historia ka ngecur“, le t’i hapim sytë ndaj faktit se historia megjithatë është zgjidhur dhe ka ecur përpara si një spirale, duke ndjekur spiralen dhe rreshtin e fundit që “engjëlli” i Benjaminit shkruan pas saj.
Kjo është një përpjekje – unë praktikoj essayer nga frëngjishtja në maqedonisht, përkthimi do të ishte “të provosh”, domethënë, do të përpiqem të formoj një rrjet simbolik që mund të përdoret për të hedhur në boshllëkun e vizuales, si një sermta, për të kapur boshllëqet që gramatika krijon në kuptimin e strukturalizmit, sepse e pavetëdijshmja ka strukturën e gjuhës (a priori te Kanti), por ajo që do të kapim ose mbyllim… kjo… është “subjekti” që del i prerë dhe i prerë në feta, në prerjen e desubjektivizimit, poshtërimit, thyerjes së marrëdhënieve të dekomodifikuara. Një subjekt, domethënë, nuk ekziston, ajo gjë është e vdekur, dhe nëse diçka si “reale” ekziston, ajo mund të kuptohet nga forma.
Është mjaft e rëndësishme që analiza e veprës të vendoset përpara se të fillojë të bëhet vepra, prandaj shkrimtari, skenaristi, regjisori, operatori i ekranit, aktorët, pra AKTORJA, duhet të jenë psikoanalistë marksistë të xhirimit.
“HAPËSIRA SI JASHTËMËRIA E FORMËS – VIZUALITETI, GJUHA SI BRENDËSIA E FORMËS”
Në gjuhën me të cilën ata krijojnë, për shembull, skena të gjera e të mëdha që japin formën e veprimit në sfondin e pëlhurës – hapësira si pjesa e jashtme e formës – vizualiteti – sepse forma është gjithçka, veçanërisht midis formalistëve të mirë që gjithmonë janë marksistë të mirë, prandaj, duke e vendosur veten në thelb si një burrë ose femër që psikoanalizon, që luan me elementët e gjuhës së filmit, e kupton procesin, e di se çfarë po regjistron kur lexon tekstin – gjuhën si brendësinë e formës – ata e konsiderojnë veten si psikoanalist me një analizë të gjërave materiale objektive që janë sfondi i realitetit, rrjeti shoqëror dhe pasqyra në të cilën ne e shohim veten ose e shohim Tjetrin-tjetrën si imagjinar. Ata që i filmojmë ose për të cilët filmojmë, ata personazhe fiktivë që analizojmë, të gjithë në parim janë të pakënaqur me atë që janë, dhe me faktin se objektivitet në të janë marrëdhëniet e kodifikuara të tregut liberal të kapitalit – për të gjetur, pra, hapësira jo të fetishizuara, jo të kodifikuara; Ne mund ta bëjmë filmin si një pasqyrë ose si ankth dhe shqetësim përfundimtar, dhe i sfidojmë njerëzit të shikojnë një film sepse ata kurrë nuk mund ta dinë se çfarë mund të dalë nga ekrani i errët i pasqyruar.
Të shtypurit, në parim, përjashtohen nga filmi, nuk i shohim askund – prandaj, filmi dhe kinemaja si një hapësirë sociale dhe një hapësirë për socializim është në parim një kompozim borgjez i dominuar nga psikoanaliza frojdiane-lakaniane pa marrëdhënie klasore, sikur metoda e Frojdit të jetë jomateriale dhe antimateriale, domethënë e datuar si një drejtim i gabuar, i dështuar antihistorik, që ka formulën: nëse është material, është historik.
Shtytja-instinkti-impulsi i vdekjes, shtysa e vdekjes, nuk është krimb që gëlltit, një parazit, një plagë, madje as një parim i të kundërtës, diçka si një lloj Jini i kundërt me Jangun, elementi alternativ. Është artikuluar qartë nga Frojdi si një parim që mbështjell të gjitha devijimet e jetës, devijime që gjejnë kuptim vetëm duke u ribashkuar, duke u angazhuar, duke u ripërpunuar në procesin rrethor dhe duke qarkulluar rreth qëllimit, një shtysë që shmang qëllimin, i shmanget objektivit, e rrethon atë, por kthehet përsëri nëpërmjet shtigjeve anësore, të shkurtra ose të gjata; Devijimi është një fjalë e mirë, asnjëherë nuk e godet objektivin, e shmang atë dhe gjithmonë e përsërit dhe e përsërit, deri në bashkimin që, siç e dimë, është i paarritshëm për shkak të ndarjes në kompleksin e Edipit dhe Elektrës nga lidhja e kërthizës deri te “forma pasqyrë” e qenies që njihet për herë të parë në pasqyrë te Lakani.
Fiksimi i kapitalizmit na është transmetuar, realja është një pengesë intelektuale që nuk lejon përparimin historik. Realja dhe fiksimi janë një dhe e njëjta gjë në nivelin e simptomave, për Jacques Alain Miller.
E vetmja gjë që ia vlen të riprodhohet materialisht midis psikoanalistëve është fjala “simptomë”, e cila nuk duhet ngatërruar me sindromën. Përndryshe, i gjithë aparati teorik i psikoanalizës është një konstrukt problematik.
Për Frojdin, trupi nuk është një fenomen biologjik, por një rezultat i mënyrës se si organizmi-trupi kapet në sistemet e gjuhës dhe të kuptimit. Për Frojdin qëllimi i jetës është vdekja. #todestrieb
Për Zhizhek-un, qëllimi nuk është një cikël i ri jetësor brezash dhe një korrupsion i ri, por më tepër që shtysa e vdekjes dëshiron të shkatërrojë rendin simbolik që rregullon ndryshimin shoqëror – kapitalizmi, i verbuar në mënyrë vetëreferuese dhe i gozhduar pas nesh, dhe nuk lejon ndryshim. Lakan dhe Zhizhek e quajnë atë the big Other – mund të jetë progresi historik, materializmi historik, një fantazi themelore rreth së cilës organizohet një tufë njerëzish – si ideologji, etj.
Për Lakan-in, subjekti del në dhe nga prerja – gërshërë, thikë, grisje, momenti i ndarjes në neurozë ose psikozë.
Për Zhizhek-un, subjekti nuk është gjë tjetër veçse një rrënojë në prerjen, një përpjekje e dështuar në procesin e simbolizimit – përfaqësimit simbolik.
Për Fanon-in, kolonizatori krijoi mjete si psikoanaliza për të normalizuar subjektin e kolonizuar, asgjë më shumë se ajo (shih te Fanon-i, gaze ). Të kolonizuarit nuk mund të çlirohen nga kolonizatori përveçse nëpërmjet aktivitetit militant revolucionar. Gjithashtu, pa analizën ekonomike si eksternalitet i formës dhe vrasjen e kapitalizmit brenda nesh si brendi i formës, psikoanaliza është e padobishme si një fenomen i izoluar i bazuar në kinemanë borgjeze të shekullit të 20-të, duke filluar me Hitchcock-un, duke lexuar Frantz Fanon-in, sepse ne nuk ekzistojmë në një vakum, por në protostruktura dhe strukturime gjuhësore.
“LIBERALËT PËRSËRITIN FIKSIONIMET E TYRE TË HUMBURA, ANAKRONIKE, BAJATE PËR TË DREJTAT E NJERIUT, SUNDIMIN E LIGJIT DHE LIRINË E FJALËS”
Liberalët vazhdimisht na përsërisin fiksimet e tyre idiote, anakronike, bajate, sikur t’u drejtoheshin të prapambeturve, duke folur për “të drejtat e njeriut” për “sundimin e ligjit” në një epokë “të orientuar drejt tregut hahaha“, “lirinë e fjalës” anti-materiale nën sundimin e kapitalistëve dhe gjykatave kapitaliste mbi klasën punëtore, me kthimin e vazhdueshëm të fiksimit nga koha e revolucionit kapitalist francez të vitit 1789 deri te revolucionet borgjeze në të gjithë Evropën në vitin 1848, kur liberalët e Iluminizmit dhe modernitetit – lexo kapitalistët liberalë, kërkonin kushtetutë, braktisjen e absolutizmit të monarkive dhe perceptimin e “realitetit” të terrenit të kapitalizmit tregtar, para revolucioneve të viteve 1789/1848, të cilat krijuan kapitalizmin industrial të varur nga burimet e kolonive në të gjithë botën, pas grushteve të shtetit borgjez.
Le të mos harrojmë revolucionin e lavdishëm në Haiti, në të cilin “skllevërit” bënë një dallim nga racizmi i Revolucionit Francez.
Kushtetuta dhe gjykata për të mbrojtur grabitjen sepse kapitalizmi thjesht dhe në mënyrë strikte mund të trajtohet si grabitje e parregulluar dhe e pakontrolluar. Sot është anakronike të flasësh për të drejtat e njeriut nën diktaturën e kapitalistëve që nga koha e Henrik Ibsenit me veprën “Një armik i popullit” – të cilët, me mjerimin e tyre, mbërritën me kushtetutën borgjeze 180 vjet më vonë, si të retarduar, anakronistë, të papërshtatshëm, thjesht plehra antiprogresive me një diktaturë në vendin e punës. Të drejtat e barabarta të votimit dhe e drejta për vendimmarrje legjitime nga/për të gjithë ata që punojnë në kompani janë të ndaluara, përkatësisht, 1 person 1 aksion 1 votë, dhe asgjë më shumë. Një mashkull nuk mund të ketë një milion aksione dhe një femër nuk mund të ketë zë për të thënë se ka nevojë për të urinuar ose se nuk ka ku të ankohet për mobingun, pagat, orët e detyruara shtesë. Nuk ekziston diçka e tillë, pra si sundimi i ligjit, e drejta e pronës, pas plaçkitjeve shtazarake koloniale anembanë botës, sepse ato janë akumulimet origjinale me plaçkitjen e parë të shekullit, kur branko me një tru sa madhësia e trurit të një çafke ndau dhjetë fabrika për dhjetë denarë, si dhe plaçkitja e dytë e shekullit të ri me tërbimin gruevist, deregulimin me gijotinën, si dhe fillimin e taksave të ulëta të Gargamelit buçko. Një kretinizëm i tillë hipokrit pro-kapitalist i të trushpërlarëve na ka sjellë “deri në këtë derexhe“. Nuk ishte e kotë që komunistët kishin nevojë për shërbime inteligjence për të kapur budallenjtë që ëndërronin për kapitalizëm. Të gjithë ata që u kthyen nga Goli Otoku u bënë presidentë, kryeministra, ministra dhe bënë një plaçkitje të madhe në republikat në të gjithë RSFJ-së, dhe në Maqedoni madje pati një që ishte në një sanatorium dhe u bë kryeministër i popullit maqedonas, sepse e tillë është e gjithë ideologjia e tyre anakronike – patologji.
Me librin e shpërndarë, falënderoj të gjithë socialistët dhe komunistët që punuan në shërbimet e inteligjencës në REPUBLIKËN SOCIALISTE TË MAQEDONISË, të cilët fuqishëm dhe pa kompromis e ruajtën dhe mbrojtën sistemin socialist nga liberalët e poshtër dhe mendjevegjël të trajtuar si anarkistë, socialdemokratë pro-kapitalistë, nacionalistë, fashistë dhe pjesa tjetër me patologjinë e mbetur, fanatikë fetarë, nëpër birraritë, me “këpucët bosh” si (partial object – një organ pa trup është një shtysë vdekjeje) që ndjekin ndonjë budalla të dorës së tretë, duke monitoruar me vigjilencë se kush është një i prapambetur patologjik, llumuid etj. Ai fantazon për kapitalizmin dhe ëndërron të zvarritet me një “frak” si një zvarranik te ambasadori dhe të lëpijë uiski me fytyrën e tij të vdekur idiote, për t’i shërbyer një llum bosh, kujt?, Pra një shoqërie klasore, në vend të një shoqërie pa klasa. Ne prej kohësh kemi thënë se të shkosh në ambasada është një thikë bizantine pas shpine shoqërisë pa klasa.
Ju falënderoj të gjithëve ju që, me mburojën e socializmit, trajtuat të gjithë të çmendurit e pakujdesshëm, të patrajtuar në azile dhe burgje, ditë e natë me sloganin: Vëllazërim – bashkim, liri ose vdekje, rroftë REVOLUCIONI!
“ASGJË NUK ËSHTË E HUMBUR – THJESHT ËSHTË VONUAR”
Asgjë nuk humbet – thjesht shtyhet. Kapitalizmi është një zhgënjim i madh dhe kjo është tashmë e qartë për të gjithë pas gijotinës rregullatore të gruevskit që mbërriti në Koçani pas saktësisht njëzet vitesh bredhjeje të bastardëve që ëndërronin për një kult vdekjeje në rrugica, si një kapak pas referendumit të dështuar të vitit 2018 në të cilin poshtërimi kombëtar tregoi fytyrën e djathtë të rrymës antikomuniste, antimarksiste të kapitalistëve të krishterë nga Vukojebistani verior i nato-s. Evropa është bërë fundi për Republikën e Maqedonisë, ky është një fakt famëkeq.
Është koha që intelektualët e klasës së mesme të kthehen aty ku janë punëtorët dhe të shikojnë njëri-tjetrin së bashku, të shohin se ku ndodhet vetëdija e tyre, domethënë, vetëdija e klasës, të gjenden në një aleancë dialektike si një bërthamë që lëviz.
Tëhuajsimi i intelektualëve nga klasa punëtore në epokën e poststrukturalizmit, trajtimi i tepërt i kulturës si politikë bazë, të gjitha këto i kemi lënë pas, faleminderit Marks. Pra, të dy rrjedhat duhet të bashkohen.
Nëse Evropa është një Evropë individualizmi sipas recetës së Kantit, me individualizëm transcendental kantian që merr karakterin e një idealizmi liberal antiklasor metafizik jorealist, ose nëse Evropa është në formë sipas recetës së Hegelit në institucione dhe në shtetin komb, është koha që Evropa, nga antimarksiste, jo sipas recetës së Marksit, të bëhet një Evropë marksiste duke e kthyer recetën e Marksit aty ku i takon, në zemër të Evropës, ku Marksizmi u krijua në procesin e materializmit historik të marrëdhënieve të klasave nga skllavëria, feudalizmi, kapitalizmi, si një Evropë e socializmit demokratik me demokraci në vendin e punës, ose sipas recetës së Koneskit: një grevë militante komuniste e thjeshtë dhe e rreptë, revolucionare por themelore me një kombinim të formës së një klase simbolike të internalizuar. vetëdije dhe më konkretisht, një asteroid hyrës me material të jashtëm. Të mos harrojmë, vetë socializmi do të thotë demokraci.
Çfarë është Evropa pa rezonancën e strukturalizmit me formalistët rusë – defamilarizimin, sizhe – dhe “a priori” te Kanti? Çfarë është Evropa pa racionalistët francezë dhe sekularizmin, të cilët morën një zgjerim të ideve të tyre me liberalizmin në Iluminizëm dhe liberalët – Iluminizmi është një projekt liberal – të përqafuar në çështjet sociale dhe politike. Është mirë që, që nga koha e racionalistëve francezë e deri më sot, pikërisht tani, gjysma e popullsisë së Evropës është jofetare, domethënë ateistë ose ndoshta agnostikë, kështu që, pas disa dekadash të tjera të një rrjeti të hapur, lexoni internetin, dhe fetë do të thahen si një burim i stabilitetit të paqëndrueshëm strukturalist brenda qenies.
Por duhet të braktiset voluntarizmi dhe përqendrimi subjektiv i individit tek Marksi i ri antropocentrik hegelian në Grudriss dhe të zëvendësohet me Marksin shkencor anti-antropocentrik të viteve të mëvonshme, i cili është ndikuar fuqimisht nga Engelsi në “Kapital” me një teori sistemike strukturaliste – bazë/superstrukturë – e cila duhet të jetë rileximi i ri i Marksit, sot, por si një teori sistemike pas katastrofës klimatike që ikën përtej sferës ultra të ngushtë të subjektit, në gjerësinë e ekosistemit planetar të shumëspecieve, përtej entropisë së kapitalizmit në post-kapitalizëm.
Çfarë është Evropa pa modernitetin në mes të kapitalizmit dhe modernizmit kapitalist si të tillë, i cili na solli Holokaustin dhe vdekjen e më shumë se 30 milionë sllavëve dhe 10 milionë kinezëve, romëve dhe sintëve? Cili është problemi me modernitetin, pyetën hebrenjtë – Adorno, Horkheimer, Marcuse – të Shkollës së Frankfurtit?
Pse postmodernistët janë antimarksistë dhe shijues të opiumit të protestave të vitit 1968 me “të majtën e re” dhe shtytjen e të majtëve drejt kapitalizmit liberal, i cili na solli neoliberalizmin me logjikën e tij të degjeneruar dhe të pasigurt kulturore, postmodernizmin?
Çfarë është Evropa pa koloni, pa militarizëm, pa kapitalizëm, pa nazizëm, pa fashizëm, pa nato-n? A ekziston një Evropë pa përparim historik? Romantizmi në Maqedoni mbeti pas Romantizmit Europian, i njohur në vendin tonë si Rilindja, i cili duhet trajtuar me kritikë sistemike si stimulues i nazizmit folklorik përmes fashizmit të spontanitetit, shekullit të nëntëmbëdhjetë të San Stefanit, në idealizëm nga Platoni në nato dhe formacionet e fiksimit para-modernë në periudhën nga viti 1908 deri në vitin 1919. Nuk di ku t’i vendos më konstruktivistët, por Europa ka shumë fytyra, ka struktura, ato nuk janë të fiksuara dhe binare por ekzistojnë, le t’i lëmë mënjanë idetë idiote të Lyotard-it për “braktisjen e narrativeve të mëdha shkencore dhe teorike” kur fashizmi rizgjohet si një strukturë shekullore, kështu që është koha të flasim për protostrukturat dhe strukturat pas poststrukturalizmit. Gjuha, gjuha e zakonshme, pasqyron bazën materiale, dhe “defamiljarizimi dhe sizheja” i formalistëve janë strukturalizma në art. Le të kthehemi te disa ngjarje të tjera, Reforma individualiste Protestante e Martin Luterit që na solli Max Weber-in sipërmarrës budalla me etikën e tij kapitaliste budallaqe dhe sociologët dhe “ndjekësit” idiotë neo-veberianë hahaha, të cilët shumohen nëpër universitetet maqedonase dhe në publik, në dritën e ateizmit të sotëm në të gjithë Evropën, etikës kapitaliste protestante plaçkitëse, dhe, çfarë pas ditës kur shumica dërrmuese në Evropë do të jenë ateistë? Por të mos harrojmë anabaptistët e Thomas Mintzer në kohën gjatë Reformimit, kolonistët gjatë kohës së pronarit të tokës Cromwell dhe Babeuf gjatë Revolucionit Francez. Dhe shumë lëvizje të tjera. Edhe pse Hannah Arendt është sioniste, a mund të interpretohen rrënjët e nazizmit në idealizmin gjerman me idealizëm transcendental dhe absolut, çfarë dreqin, dhe jo vetëm te Wagneri? Sidoqoftë, do të jetë më e thjeshtë për të gjithë njerëzimin nëse njerëzit, meshkuj dhe femra, dhe qeniet jo-binare, i lënë pas fetë, në mënyrë që të shohim se çfarë fshihet pas këtyre identiteteve narrative strukturore në një epokë të shkencës – universiteteve, teknologjisë – automatizimit të drejtuar nga algoritmet e makinave, internetit – medias, etj. Unë as nuk e kam përmendur Traktatin e Vestfalisë, më shumë se njëqind e dyzet vjet para Revolucionit Kapitalist Francez. Kaq mjafton, nuk kemi nevojë të kthehemi më tej te kolonializmi, kapitalizmi dhe shteti komb.
Megjithatë, le të kthehemi te formalizmi në film, te psikoanaliza përmes mjetit të Marksizmit, dhe t’i hedhim të gjitha këto pyetje në kazanin e madh të historisë për t’i zier 🙂
Dhe vallë Evropa është në procesin të bëhet komb, për ne këtu në makençen nuk ka rëndësi, si për ata ashtu edhe për ne, është tashmë e qartë tani se zgjerimi i Evropës drejt Evropës Lindore ka kristalizuar dallimet midis kolonive të reja dhe Evropës kolonialiste e cila do të duhet të paguajë dëmshpërblime të mëdha për gjenocidet e shumta të urryera, trafikimin dhe skllavërinë e qenieve njerëzore dhe plaçkitjen koloniale të shumicës globale nga jugu global. Dikur kishte fashizëm, ndaj e mundëm me antifashizëm, dhe kur sot erërat e dialektikës me historinë nga degjenerimi nazifashist po fryjnë përsëri, është e jona të jetojmë sfidat me forcë të plotë dhe të jemi gati para kthesës së historisë, sepse TONA mund të jetë përpara, por ndoshta pas ngjarjes. Mund të jetojmë në të njëjtën kohë me ngjarjen, por nuk kemi distancën historike që historianët seriozë marksistë kanë pasur gjithmonë dhe do të duhet të shpjegojnë rënien e njëpasnjëshme dhe rënien e kapitalizmit në Perëndim. Kjo tanët, nuk është tanët dhe tuajit, sepse në socializëm nuk ka dallime klasore dhe ne të gjithë jemi tanët.
“MOTËRËSIA_VËLLAZËRIA JONË JO-BINARE ËSHTË: SOCIALIZËM OSE VDEKJE!”
https://drive.google.com/file/d/1f4k78Y9-c0iwB62zyRpe98ZSsWt1vITG/view
Kiril Minanov
Redaktorët e Ide të zëshme nuk pajtohen domosdoshmërisht me pikëpamjet e shprehura në kollumnë
Bio :: shkrimtar :: udhëtim rreth botës për 600 ditë :: komunist. marksist. ateist. feminist. kvir aleat. vegan. vetëdije për depresion :: ele. inzh. i dipl. poliglot ::
