Sorry We Missed you (2019) е британска драма во режија на Кен Лоуч која со препознатливиот стил и тематски фокус на Лоуч нуди сурова и трезвена приказна за социјалните проблеми на едно семејство во контекст на нивната економска класа и класната нееднаквост. Филмот ги истражува влијанијата на економијата на хонорарна работа (анг. gig economy) врз семејството Тарнер кое е дел од работничката класа. Приказната го следи протагонистот Рики Тарнер, кој се нафаќа да купи франшиза за разнесување пратки како самовработен доставувач за да се извлече од стекнати долгови после финансиската криза од 2007-2008 година.
Режисерот, Кен Лоуч, е еден од најпознатите, ако не и првата референтна точка кога станува збор за социјални драми. Сите негови филмови се експлицитно класно ‘свесни’ и јасно и недвосмислено ја комуницираат социјалистичката критика на режисерот со публиката. Како и во Sorry We Missed You (2019), така и во сите филмови на Лоуч, пластично ја гледаме капиталистичката пустелија не само како сценска позадина во драмата на ликовите, туку и активен катализатор на нивните одлуки. Во интервју за Гардијан во 2011, Кен Лоуч накратко дава објаснување за тоа зошто луѓето од работничката класа се секогаш главните улоги во неговите дела:
„Една причина за тоа [зошто работничката класа е во фокусот на моите филмови] е дека драмата е најинтензивна кај луѓето кои имаат малку што да изгубат. Тие се во првите редови на она што го нарекуваме класна војна. Или преку позицијата на работник без работа, или преку работна експлоатација, претпоставувам од политичка причина, чувствувам, и сè уште мислам, дека ако треба да има промена, ќе дојде одоздола. Ќе дојде од класата на луѓе кои немаат многу што да изгубат, ама имаат многу што да добијат.“ (Lerman, 2011)
Логиката на филмовите на Кен Лоуч е водена од јасна и конзистентна социјална и политичка теорија, длабоко вкоренета во неговите левичарски, социјалистички верувања. Филмовите на Лоуч често се фокусираат на тоа како оваа класна поделба се манифестира во секојдневниот живот на обичните луѓе, и кои одлуки работничката класа ги носи кога навигира низ ваквата општествена поставеност. Тој испитува како капиталистичкиот систем им оневозможува на работниците пристап до пристојни плати, безбедност на работата и достоинство.
Поради ваквата политичка поставеност на режисерот, неслучаен е и изборот на Њукасл како локација за Sorry We Missed You (2019). Градот има историја со осиромашување поради деиндустријализација и следствено, поради намалување на јавните услуги. Дејството во филмот „Sorry We Missed You“ се случува во периодот после економската криза од 2007-2008, па затоа неизбежно е приказната да се разгледа во контекст на економските последици на кризата.
Значајна е и временската рамка во која е поставен филмот – пост кризата од 2008 година. Во филмот, Рики Тарнер нагласува како финансиските проблеми на семејството почнуваат после економскиот крах. Срничек (2017) ја смета и оваа криза како клучна за ,,раѓањето’’ на тезгарската економија. Тој во поширока смисла смета дека сите нето добивки од вработените во Америка, после 2008 година доаѓаат од работници со нестандардно вработување, како што се изведувачи и работници со договор на дело. Овој процес на аутсорсинг и градење на вакви бизнис модели се доведени до крајност во фирми како Uber, кои се потпираат на виртуелна форма без средства за генерирање профит.
Во контекст на невработеноста и прекарноста, корисно е да ги разгледаме ликовите во „Sorry We Missed You“ (2019). Алис Бардан (2016) се обидува да го дефинира прекаријатот на следниот начин:
„Прекаријатот се однесува на сите форми на несигурна, спорна и флексибилна работа како што е привремено вработување или работа со договор на дело. Прекарноста го означува размножувањето на несигурни и нестабилни форми на живеење; на несигурноста на приходите и егзистенцијата која во денешно време влијае на различни социјални групи (од неквалификувани работници до академици).“ (Bardan, 2016: 71)
„ПРЕКАРНИТЕ РАБОТНИЦИ СЕ ЛИШЕНИ ОД МОЌ ЗА КОЛЕКТИВНО ОДЛУЧУВАЊЕ, СЕ ЛИШЕНИ ОД СИНДИКАТИТЕ“
Припадниците на прекаријатот се лишени од моќ за колективно договарање, па затоа прекарните работници работат на краткорочни работни места со ниски плати, соочени со маргинализација и исклученост од традиционалните работнички организации како синдикатите. Ваквата несигурност остава огромен терен за кршење на работничките и човековите права кои се под закана во тезгарската економија (анг. gig economy). Прекаријатот е клучен дел од тезгарската економија бидејќи ја одразува растечката нестабилност, несигурност и прекарност што се клучен дел во животите на работниците во овој систем. Во тезгарската економија, работниците често се потпираат на краткорочни, хонорарни позиции со договор на дело, со мал или никаков пристап до придобивките и заштитата поврзани со полното вработување, како што се здравственото осигурување, платеното породилно или болничко отсуство, пензискиот стаж или сигурноста на работното место.
Голем дел од работните ангажмани кои ги креира тезгарската економија се базирани на некаква платформа, подразбираат некаква интернет зависност или извесно здружување на трудот на работниците. Во случајот на Рики, неговиот работен ангажман е не само шанса за работничка експлоатација, туку и резултат на тезгарската економија. Рики како доставувач на пратки го купува правото за да работи под името на извесна франшиза, но ја нема стандардната заштита на трудот кој го продава, нема платено отсуство, здравствена заштита или било каква заштита на работното место. Тој го користи сопственото комбе, му се плаќа после испораката што е основна карактеристика на тезгарските економски платформи.
„НЕМА ПЛАТИ, ТУКУ ХОНОРАРИ“
Во интеракција со менаџерот Малони, на Рики му е кажано: „Тука не се вработуваат луѓе, туку се придружуваш кон тимот… Нема плати, туку хонорари.“ (Loach, 2019). Иако навидум звучи флексибилно, ова поставеност е експлоататорска. Според Срничек, „работните платформи ги екстернализираат трошоците на работниците, принудувајќи ги да го носат финансискиот товар за опремата и трошоците“ (Srnicek, 2017).
За да воопшто биде работоспособен за да може да ги извршува своите работни задачи, Рики мора да набави соодветно возило. Откако Рики го купува комбето, тој запаѓа во долг, кој мора да го исплати, што дополнително го врзува со работниот ангажман со франшизата. Секој трошок за одржување, трошок за гориво или несреќа паѓа врз него, додека компанијата профитира од неговиот труд, без да понуди никакво осигурување или олеснување. Стресот со кој Рики секојдневно работи за да го исплати долгот е составен дел од работната атмосфера, но се прелива и во неговиот личен живот. Како возач на достава, Рики нема контрола врз својот возен распоред, а неговата работа често го приморува да работи и во ноќни смени и за време на викенд. Ваквото работно време му остава малку време за семеен живот и дополнително го изолира од најблиските.
Уште еден начин преку кој симболично и буквално е илустрирана дехуманизацијата и губењето на контрола и автономија во филмот, е баркод/скенерот кој Рики го добива кога почнува со работа за франшизата. Скенерот за баркодови е клучна алатка што Малони, менаџерот на франшизата ја користи за следење на секој чекор на Рики за време на неговите смени. Скенерот автоматски бележи кога започнува, запира и завршува со секоја испорака, и ефективно создава детален дневник за неговата продуктивност, но и грешки.
„НЕ СЕ ЗЕМААТ ПРЕДВИД УСЛОВИТЕ НА РАБОТНИЦИТЕ – СЕ БАРА ПОГОЛЕМА ЕФИКАСНОСТ, СЕ ПРИМЕНУВА ЦЕЛОСНА КОНТРОЛА“
Срничек (2017) пишува за тоа како компаниите кои работат со, а, и на некаква платформа собираат и користат податоци за ефикасност и управување со работниците. Според него, овој пристап им овозможува на компаниите како Uber и Amazon да одржуваат строга контрола врз работата и однесувањето на работниците (Срничек, 2016). Голата преработка на податоци и оптимизација на прекарните работници, не ги зема предвид условите на работниците, маргините за грешка, околината и стресот на кој се изложени. Срничек (2016) дава пример за магацинските работници во Амазон кои се ,,ниско платени работници, а предмет на неверојатно сеопфатни системи на надзор и контрола’’. Ваков е случајот и со Рики. Toj e лишен од секаков вид на алатки кои би му помогнале и би го заштитиле како работник, но во исто време е изложен на софистициран електронски уред кој го следи секое негово движење. Оваа технологија симболизира како Рики е постојано под будното око на компанијата, која бара постојано зголемување на ефикасноста и придржување до строгите распореди кои ги наметнува.
Постојаниот надзор врши психолошки притисок врз него, придонесувајќи на физичкиот и емоционалниот напор што ги доживува. Во Surveillance Capitalism (2019) Шошана Зубоф, истражува како интернет-базираните тезгарски платформи како Убер и Лифт собираат податоци за работниците, кои ги користат како алатка за контрола на трудот на прекарниот работник.
Во филмот Рики има неколку случаи кога на патот кон локациите за испорака ,,губи време’’ на извесни интеракции и случки, кои не се од суштинско значење за испораката. Но, секогаш го чувствува притисокот да побрза и да ги избегне ваквите ситуации. На пример, за време на една испорака, непрописно се паркира и добива казна. Другпат, доаѓа до недоразбирање со еден од примачите на пратката, па едвај добива потпис. При крајот на филмот, кога стресот веќе триумфира над неговата волја, Рики влегува во вербална и скоро физичка пресметка со клиент. Ваквиот неподнослив притисок помеѓу личниот живот и системот на тезгарската економија кој го експлоатира, го дехуманизира Рики, му ја одзема автономијата и го казнува со перпетуирање на финансиски и емотивни кризи.
Преку приказната за семејството Тарнер, Кен Лоуч успешно ја прикажува тезгарската економија со сиот свој експлоататорски раскош. Животите на ликовите, односно нивните одлуки се соочени со трнливиот пат на финансиска несигурност и емотивно трауматизирање. Преку навидум едноставната приказна за доставувач на испораки, Лоуч го обелоденува лажното ветување на тезгарската економија, која ја искористува ранливоста на обичните работници во Велика Британија и ги става во рацете на систем кој не ги препознава.
„НЕМА ИЗБОР, ТУКУ ПРИНУДНА ОДЛУКА“
Филмот завршува со сцена која шокира со својата безизлезност. Го прикажува Рики физички и емотивно исцрпен како влегува во своето комбе, за да продолжи да доставува пакети. Одлуката на Рики и покрај се да отиде на работа, иако е траорна сцена, сепак е логична во контекст на тезгарскиот експлоататорски круг за еден прекарен работник. Неговиот избор не е воопшто избор, туку принудна одлука.
Sorry We Missed You (2019) është një dramë britanike me regji nga Ken Loach, e cila, me stilin dhe fokusin tematik dallues të Loach, ofron një histori të papërpunuar dhe të kthjellët rreth problemeve sociale të një familjeje në kontekstin e klasës së tyre ekonomike dhe pabarazisë klasore. Filmi hulumton ndikimet e ekonomisë së punës së përkohshme (ang. gig economy) ndaj familjes Turner e cila është pjesë e klasës punëtore. Historia ndjek protagonistin Ricky Turner, i cili vendos të blejë një franshizë-ekskluzivitet të shpërndarjes së pakove si një shpërndarës i vetëpunësuar për të dalë nga borxhet që kishte grumbulluar pas krizës financiare 2007-2008.
Regjisori, Ken Loach, është një nga pikat më të famshme, nëse jo pika e parë e referencës kur bëhet fjalë për dramat sociale. Të gjithë filmat e tij janë në mënyrë eksplicite të “vetëdijshëm” për klasat, dhe ia komunikojnë qartë dhe pa mëdyshje audiencës kritikën socialiste të regjisorit. Ashtu si në “Sorry We Missed You” (2019), dhe në të gjithë filmat e Loach, ne e shohim shkretëtirën kapitaliste në mënyrë plastike, jo vetëm si një prapaskenë skenike për dramën e personazheve, por edhe si një katalizator aktiv për vendimet e tyre. Në një intervistë të vitit 2011 për The Guardian, Ken Loach shpjegon shkurtimisht pse njerëzit e klasës punëtore janë gjithmonë personazhet kryesore në veprat e tij:
“Një arsye [pse klasa punëtore është fokusi i filmave të mi] është se drama është më intensive midis njerëzve që kanë pak për të humbur. Ata janë në vijën e parë të asaj që ne e quajmë luftë klasash. Qoftë përmes pozicionit të punëtorit të papunë, qoftë përmes shfrytëzimit të punës, mendoj se për arsye politike, ndjej, dhe ende mendoj, se nëse do të ketë ndryshim, ai do të vijë nga poshtë. Do të vijë nga klasa e njerëzve që kanë pak për të humbur, por shumë për të fituar.” (Lerman, 2011)
Logjika e filmave të Ken Loach drejtohet nga një teori e qartë dhe konsistente, sociale dhe politike, e rrënjosur thellë në bindjet e tij të majta dhe socialiste. Filmat e Loach shpesh përqendrohen në mënyrën se si kjo ndarje klasore manifestohet në jetën e përditshme të njerëzve të rëndomtë, dhe në vendimet që merr klasa punëtore kur lundron përmes kësaj vendosjeje shoqërore. Ai shqyrton se si sistemet kapitaliste u mohojnë punëtorëve aksesin në paga të mira, siguri në punë dhe dinjitet.
Për shkak të këtij qëndrimi politik të regjisorit, zgjedhja e Newcastle si vendndodhja për filmin “Sorry We Missed You” (2019) nuk është rastësi. Qyteti ka një histori varfërimi për shkak të deindustrializimit, dhe si pasojë, edhe të reduktimit të shërbimeve publike. Aksioni në filmin “Sorry We Missed You” zhvillohet në periudhën pas krizës ekonomike të viteve 2007-2008, kështu që është e pashmangshme që historia të shikohet në kontekstin e pasojave ekonomike të krizës.
Korniza kohore në të cilën zhvillohet filmi është gjithashtu e rëndësishme – kriza pas vitit 2008. Në film, Ricky Turner nxjerr në pah se si problemet financiare të familjes fillojnë pas kolapsit ekonomik. Sërniçek (2017) gjithashtu e konsideron këtë krizë si vendimtare për “lindjen” e ekonomisë së tezgave. Ai në kuptim më të gjerë beson se të gjitha fitimet neto nga punësimi në Amerikë, pas vitit 2008 kanë ardhur nga punëtorët në punësim jo-standard, siç janë kontraktorët dhe punëtorët me kontratë në vepër. Ky proces i outsourcing-ut, dhe i ndërtimit të modeleve të tilla biznesi, është çuar në ekstrem në kompani si Uber, të cilat mbështeten në një formë virtuale pa mjete për të gjeneruar fitim.
Në kontekstin e papunësisë dhe pasigurisë, është e dobishme të merren në konsideratë personazhet në filmin “Sorry We Missed You” (2019). Alice Bardan (2016) përpiqet ta definojë prеkariatin në mënyrën e mëposhtme:
“Prekariati i referohet të gjitha formave të punës së pasigurt, të kontestuar dhe fleksibile, siç është punësimi i përkohshëm ose puna me kontratë në vepër. Pasiguria tregon përhapjen e formave të pasigurta dhe të paqëndrueshme të jetesës; pasigurinë e të ardhurave dhe të jetesës që në ditët e sotme ndikon në grupe të ndryshme sociale (nga punëtorët e pakualifikuar deri te akademikët).” (Bardan, 2016: 71)
“PUNËTORËT E PREKARIATIT JANË TË PRIVUAR NGA FUQIA E VENDIMMARRJES KOLEKTIVE, ATA JANË TË PRIVUAR NGA SINDIKATAT”
Anëtarët e prеkariatit janë të privuar nga fuqia negociuese kolektive, kështu që punëtorët e prеkariatit punojnë në punë afatshkurtra me paga të ulëta, duke u përballur me margjinalizim dhe përjashtim nga organizatat tradicionale të punës, siç janë sindikatat. Kjo pasiguri lë një fushë të madhe për shkelje të të drejtave të punës dhe të njeriut, të cilat janë nën kërcënim të ekonomisë së tezgave (ang. gig economy). Prеkariati është pjesë kyçe e ekonomisë së tezgave, sepse pasqyron paqëndrueshmërinë, pasigurinë dhe dobësinë në rritje që janë një pjesë kyçe e jetës së punëtorëve në këtë sistem. Në ekonominë e tezgave, punëtorët shpesh mbështeten në pozicione afatshkurtra, me kohë të pjesshme, në bazë të kontratave në vepër, me pak ose aspak qasje në përfitimet dhe mbrojtjet që lidhen me punësimin e plotë, siç janë sigurimi shëndetësor, mungesa e paguar e lindjeve ose mungesa mjekuese, stazhi pensional ose siguria në vend të punës.
Një pjesë e madhe e angazhimeve në punë të krijuara nga ekonomia e tezgave janë të bazuara në njëfarë platforme, duke nënkuptuar një lloj varësie nga interneti ose një lloj bashkimi të punës së punëtorëve. Në rastin e Ricky-t, angazhimi i tij në punë nuk është vetëm një mundësi për shfrytëzimin e punëtorëve, por edhe rezultat i ekonomisë së tezgave. Ricky, si shofer shpërndarjeje, blen të drejtën për të vepruar nën emrin e një franshize të caktuar, por ai nuk ka mbrojtjet standarde për punën që shet, as leje të paguar, kujdes shëndetësor apo ndonjë mbrojtje tjetër në vendin e punës. Ai përdor furgonin e tij, paguhet në momentin e dorëzimit, gjë që është një tipar thelbësor i platformave ekonomike të tezgave.
“NUK KA PAGA, POR HONORARE”
Në një bashkëveprim me menaxherin Maloney, Ricky-t i thuhet: “Këtu nuk punësohen njerëz, por bashkohesh me ekipin… Nuk ka paga, vetëm honorare.” (Loach, 2019). Edhe pse në sipërfaqe tingëllon fleksibile, ky rregullim është shfrytëzues-eksploatues. Sipas Sërniçek, “platformat e punës i eksternalizojnë harxhimet e punëtorëve, duke i detyruar ata të mbajnë barrën financiare për pajisjet dhe harxhimet” (Sërniçek, 2017).
Që të jetë në gjendje të kryejë detyrat e tij të punës, Riki duhet të sigurojë një automjet të përshtatshëm. Pasi Riki blen furgonin, ai bie në borxhe, të cilat duhet t’i paguajë, gjë që e lidh më tej me angazhimin e tij në punë me franshizën. Çdo kosto mirëmbajtjeje, kosto karburanti apo aksident bie mbi të, ndërsa kompania përfiton nga puna e tij, pa ofruar asnjë sigurim apo lehtësim. Stresi me të cilin përballet Riki çdo ditë, ndërsa punon për të shlyer borxhin e tij, është një pjesë integrale e atmosferës së punës, por ai ndikon edhe në jetën e tij personale. Si shofer shpërndarjeje, Riki nuk ka kontroll mbi orarin e tij të drejtimit të makinës dhe puna e tij shpesh e detyron të punojë në turnet e natës dhe në fundjavë. Këto orë pune i lënë pak kohë për jetën familjare, dhe e izolojnë më tej nga të dashurit e tij.
Një mënyrë tjetër se si dehumanizimi dhe humbja e kontrollit dhe autonomisë ilustrohen simbolikisht dhe fjalë për fjalë në film është barkodi/skaneri që Ricky merr kur fillon të punojë për franshizën. Skaneri i barkodeve është një mjet kyç që Maloney, menaxheri i franchising-ut, përdor për të ndjekur çdo lëvizje të Ricky-t gjatë ndërrimeve të tij. Skaneri regjistron automatikisht kur fillon, ndalon dhe përfundon çdo dërgesë, duke krijuar në mënyrë efektive një regjistër të detajuar të produktivitetit të tij, si dhe të gabimeve.
“NUK MERREN PARASYSH KUSHTET E PUNËTORËVE – KËRKOHET EFIKASITET MË I MADH, ZBATOHET KONTROLL I PLOTË”
Sërniçek (2017) shkruan rreth mënyrës se si kompanitë që punojnë me, por, edhe në një lloj platforme mbledhin dhe përdorin të dhëna për efikasitet dhe menaxhim të punonjësve. Sipas tij, kjo qasje, kompanive si Uber dhe Amazon u mundëson të mbajnë kontroll të rreptë mbi punën dhe sjelljen e punëtorëve (Sërniçek, 2016). Përpunimi i të dhënave të thjeshta dhe optimizimi i punëtorëve në vende të pasigurta pune, nuk merr parasysh kushtet e punëtorëve, kufijtë e gabimit, mjedisin dhe stresin ndaj të cilit ata ekspozohen. Sërniçek (2016) jep shembullin e punëtorëve të magazinës në Amazon të cilët janë “punëtorë me pagë të ulët, të nënshtruar ndaj sistemeve tepër gjithëpërfshirëse të mbikëqyrjes dhe kontrollit”. Ky është rasti me Ricky-n. Ai është i privuar nga çdo lloj mjeti që do ta ndihmonte dhe mbronte si punëtor, por në të njëjtënkohë është i ekspozuar ndaj një pajisjeje elektronike të sofistikuar, që gjurmon çdo lëvizje të tij. Kjo teknologji simbolizon mënyrën se si Ricky, vazhdimisht është nën syrin vigjilent të kompanisë, e cila kërkon rritje të vazhdueshme të efikasitetit dhe respektim të orareve të rrepta që imponon.
Mbikëqyrja e vazhdueshme ushtron presion psikologjik mbi të, duke kontribuar në tendosjen fizike dhe emocionale që ai përjeton. Në librin “Surveillance Capitalism” (2019), Shoshana Zubof hulumton se si platformat e tezgave të bazuara në internet, si Uber dhe Lift, mbledhin të dhëna mbi punëtorët, të cilat i përdorin si mjet për të kontrolluar punën e punëtorit në pozicione të pasigurta.
Në film, ka disa raste ku Ricky “humb kohë” në ndërveprime dhe ngjarje të caktuara gjatë rrugës për në vendet e dorëzimit që nuk janë thelbësore për dorëzimin. Por ai gjithmonë ndjen presionin për të nxituar, dhe për të shmangur situata të tilla. Për shembull, gjatë një dorëzimi, ai parkon në mënyrë të paligjshme dhe merr një gjobë. Herë të tjera, ka një keqkuptim me një nga marrësit e dërgesës, dhe ai mezi merr një firmë. Drejt fundit të filmit, kur stresi tashmë ka triumfuar mbi vullnetin e tij, Ricky përfshihet në një përballje verbale dhe pothuajse fizike me një klient. Ky presion i padurueshëm midis jetës së tij personale dhe sistemit të ekonomisë së tezgave që e shfrytëzon atë, e çnjerëzon Rickyn, i heq autonominë dhe e ndëshkon me kriza të përjetshme financiare dhe emocionale.
Përmes historisë së familjes Turner, Ken Loach portretizon me sukses ekonominë e tezgave me gjithë shkëlqimin e saj shfrytëzues. Jetët e personazheve, ose më saktë vendimet e tyre, përballen me një rrugë të vështirë pasigurie financiare, dhe traumash emocionale. Përmes historisë, në dukje të thjeshtë, të një shpërndarësi, Loach ekspozon premtimin e rremë të ekonomisë së tezgave, e cila shfrytëzon cenueshmërinë e punëtorëve të zakonshëm në Britanin e Madhe, dhe i vendos, në duart e një sistemi që nuk i njeh ata.
“NUK KA ZGJEDHJE, POR VENDIM TË DETYRUAR”
Filmi përfundon me një skenë që trondit me pashpresën e saj. Në të shihet Ricky, i rraskapitur fizikisht dhe emocionalisht, duke hipur në furgonin e tij, për të vazhduar shpërndarjen e pakove. Vendimi i Ricky-t për të shkuar në punë pavarësisht gjithçkaje, megjithëse një skenë tragjike, është ende logjike, në kontekstin e rrethit shfrytëzues të tezgaxhiut, për një punëtor prekariati. Zgjedhja e tij nuk është aspak një zgjedhje, por një vendim i detyruar.
Библиографија / Bibliografia:
Larman, A. (2011, August 28). Ken Loach on class, riots, and his new film. The Guardian. https://www.theguardian.com/film/2011/aug/28/ken-loach-class-riots-interview?INTCMP=SRCH
Srnicek, N. (2017). Platform capitalism. Polity Press.
Bardan, A. (2016). The New European Cinema of Precarity: A Transnational Perspective. In E. Mazierska (Ed.), Work in Cinema: Labor and the Human Condition (pp. xx-xx). Palgrave Macmillan.
Zuboff, S. (2019). The age of surveillance capitalism: The fight for a human future at the new frontier of power. PublicAffairs.
Елена Петрова
Елена Петрова е истражувачка и авторка која работи во полето на критичката теорија, со фокус на феминизам, класа и род. Нејзините трудови се занимаваат со прашања поврзани со социјална правдa, феминизам, прекарност и експлоатација во современите капиталистички општества. Особен интерес покажува кон начинот на кој културните производи ги рефлектираат и обликуваат класните и родовите односи.
Elena Petrova
Elena Petrova është hulumtuese dhe autore e cila punon në fushën e teorisë kritike, me fokus në feminizëm, klasë dhe gjini. Punimet e saja merren me pyetje që lidhen me drejtësinë sociale, feminizëm, nënçmim dhe eksploatim në sistemet bashkëkohore kapitaliste. Interes të veçantë shfaq drejt mënyrës në të cilën prodhimet kulturore i reflektojnë dhe formojnë raportet gjinore dhe klasore.
