Силвиа Џањони е писателка, активистка, предавач на Универзитетот Јохан Кабот во Рим, авторка на Гкн. Нејзини најпознати дела се: Cronistoria personale di un innamoramento collettivo (Panerose Editore 2024) и, на македонски, „Овде можеме да се одмориме“. Имигрантите од Алабама во ерата на HB 56. (NewSouth Books, 2017) и Полиња на отпор. Борбата на земјоделците од Флорида за правда. Чикаго: Хејмаркет Букс, 2011 година
Ванеса Торкасо е работничка во административниот персонал на Универзитетот во Фиренца, една од основачите на Работничкиот комитет на УНИФИ за Палестина и активистка.
Џејлан Велиу: Преку домашните медиуми, многу малку информации добиваме за тоа што се случува во Италија на економски и политички план. Се што стигнува во Македонија како информација заглави на случувањата од пред неколку години. Пример, знаеме дека Италија беше една од најпогодените земји за време на пандемијата, дека на италијанското крајбрежје доаѓаа десетици илјади мигранти, а во 2022 година власта ја освои десницата. Можеш ли да ни објасниш што се случуваше во тој период, зошто народот ја избра токму таа опција на парламентарните избори?
Силвиа Џањони: Причините се многубројни, а тешко е да се посочат во неколку редови. Една од главните причини е вкоренета во над 30 годишната неуспешна политика на левичарските партии, особено на оние од левиот центар кои дојдоа да владеат со земјата на моменти. Серијата реформи за труд и социјално осигурување – Монти-Форнеро (Л. 92/2012), а потоа и Законот за работни места на Матео Ренци (2015) – доведоа до прогресивно лишување од права на работниците. Политичката левица, или она што остана од неа во центристичката ПД, ја напушти работничката класа во земјата. Постојаниот пад на излезноста на гласачите сигнализира такво отфрлање на политичката вмешаност, и покрај актуелните современи прашања. Земете ги климатските промени и нивното трансформациско влијание врз општеството и економијата (читај, еколошката транзиција) и недостатокот на индустриска политика во Италија. Застапувањето на неолибералната политика во согласност со ЕУ, значеше отфрлање на државната интервенција во индустријата. Случајот со Stellantis, кој ги делокализира своите погони од Италија, е пример за таков процес. Многу често, изгледа дека интервенцијата на државата е погодно предизвикана од индустријалците само за да се исплати благосостојбата и да се покријат неуспесите на кратковидните инвестиции.
Џејлан Велиу: Каква е состојбата на работничката класа во Италија, дали е синдикално организирана? Воедно, каков е односот на државата, капиталистите и италијанските работници кон економските мигранти?
Силвиа Џањони: За првиот дел од прашањето, чуствувам дека одговорив во претходното прашање. Затоа тука ќе се осврнам повеќе на економските мигранти кои рутински се експлоатирани. Тие се третираат како за еднократна употреба. Постојат речиси современи услови за ропство на полињата, не само во јужниот дел на Италија, туку и во Пиемонт и Венето (неодамнешниот случај беше откриен овој јули). Не треба да изненадува бидејќи платите во Италија стагнираат 30 години, а работните услови се влошија за сите. Во ова сценарио, механизмите за жртвено јагне, ескалирани од медиумите, се појавија како резултат на влошените работни услови за сите. Работната сила во Прато (Тоскана), мултикултурниот град во кој живеам, е драстично расизирана, а неговите индустриски области (Макролото 1-2) се сметаат за „зони на жртвување“. Странските воглавно пакистански работници беа синдикално организирани од Си Кобас (сега СУДД Кобас) во областа и се бореа во тоа време за почитување на правата на работниците и подобри договори.
Џејлан Велиу: Во 2022 година во Италија се одржаа масовни протести на средношколци каде учество земале околу 200 илјади демонстранти. Што ги поттикна тие протести, а каква е состојбата денес на студентите и младите?
Силвиа Џањони: Ограничувањата спроведени за време на пандемијата ги поттикнаа протестите. Студентите бараа достапност на простори за да се состануваат и да разговараат за проблемите, бидејќи со право го идентификуваа одземањето на заедничките простори како клучно одземање на нивната политичка агенда. Полицијата брутално потисна некои од протестите (како во Торино и Рим), но студентите продолжија да се борат за своето право на собирање. Тие, исто така, се бореа против програмите на PCTO (поранешен „alternanza studio-lavoro“) бидејќи ги сметаа за експлоататорски и опасни. На пример, во јануари 2022 година, 18-годишен студент, Лоренцо Парели, почина додека работеше на работа преку програма за вработување. Тој стана симбол на сето она што беше погрешно во таа програма.
Во споредба со движењата од минатото, протестите не мобилизираа огромен број, а многу студенти останаа неактивни. Меѓутоа, кога студентите излегоа на улиците, сите тие пееја „Occupiamola!“ („Окупирај го“), песната на работниците на Гкн кои се бореа за своите работни места од 2021 година во близина на Фиренца.
За да дознаете повеќе за борбата на работниците во Gkn, погледнете ги овие написи.
(Тука на германски, од неодамна, еден од нив мој, преведен од Il Manifesto)
Џејлан Велиу: За крај, би сакала да го завршиме ова интервју со прашање од интернационално значење. Имено, дали постојат студентски организации во Италија што се приклучуваат на светско студентско движење за поддршка на палестинскиот народ? И според тебе, во која насока треба да се движат студентската и работничката борба во Италија и воопшто во светот?
Ванеса Торкасо: Како што можеби знаете, оваа меѓународна мобилизација започна на Западниот Брег од палестински студенти и стигна до Соединетите Американски Држави, каде на почетокот на мај имаше кампови во универзитетските кампуси и на крајот окупацијата на зграда во кампусот на Универзитетот Колумбија во Њујорк. Сето тоа беше жестоко потиснато од полициските сили со иселување и насилни апсења на предавачи и активисти.
И во Италија младите први излегоа на улица. Откако Италија се воздржа од гласање за резолуцијата на ОН за признавање на Палестина како земја-членка на ОН, Палестинското младинско движење Италија, заедно со универзитетските колективи, организираа улични демонстрации и кампови во дворовите на италијанските универзитети, кои кулминираа со денот на комеморацијата на Накба (присилен палестински егзодус од 1948 година) на 15 мај. Главните италијански универзитети, како што се оние во Милано, Бреша, Торино, Падова, Венеција, Болоња, Пиза, Фиренца, Рим, Неапол и Палермо, беа окупирани од „кампови“ по шпанскиот модел на протест, подоцна репродуциран во Соединетите Држави, т.е. окупација со шатори на универзитетските дворови поради протест против изборот на универзитетите да имаат односи и договори со израелските универзитети и воените индустрии како Леонардо и Ени.
Работничкиот комитет на УНИФИ за Палестина, е роден од двојна желба: од една страна, да се слушне нашиот глас од организацијата за која работиме и од друга страна, да се даде сила на гласот на студентите.
Како комисија, присуствувавме на сите настани организирани од студентите, зборувавме преку јавни говори и соопштенија и ги придружувавме претставниците на студентите во Академскиот сенат за да побараме да се прифати предлогот за суспендирање на договорите со Израел. Бидејќи предлогот не беше прифатен, започнавме собирање потписи за лобирање на следниот состанок на Академскиот сенат. Сепак, до денес не го добивме она што го баравме, но одлучни сме да продолжиме со протестите додека не успееме. Нашите барања се исти со барањеата кои во моментот се изразени на сите јазици во светот: прекин на билатералните договори со израелските универзитети и компании за оружје за да се даде јасен и силен сигнал против масовното истребување што се случува во Газа. И покрај летото, мобилизацијата не запре и се работи на создавање национална координација на академскиот кадар. Нема да останеме рамнодушни на апелот на академскиот кадар на универзитетите во Газа објавен на 1 јуни од Гардијан! Тие побараа наша помош за да се запре „схоластицидот“, имено систематското уништување на палестинскиот образовен систем, што е стратешки чекор во тековниот геноцид во Газа.
Новата сезона на борби што ги обединува работниците и студентите започна пред неколку години, со борбата на работниците на ГКН. Сега, со мобилизацијата за Палестина, повторно се среќаваат работниците и студентите. Надежта е дека овој сојуз ќе стане посилен бидејќи, како што нè научи работничката борба на ГКН, зближувањето на борбите е вистинскиот излез од овој луд и безмилосен систем, вообичаено наречен „капитализам“. Сигурно не е лесно за работниците принудени да преживеат во владина рамка која секој ден ја одзема заштитата од трудовото право. На пример, пред само неколку дена беше објавен декрет со кој се воведува обврската да се известат работодавците 10 дена пред инспекција на работното место, поради што животите ни’ се повеќе и повеќе изложени на ризик и потешкотии. Сепак, никогаш не било лесно. Значи, да се обидеме посилно!
Silvia Giagnoni is a writer, activist, lecturer at Johan Cabot University in Rome, is the author (among others) of Gkn. Some of her other works are: Cronistoria personale di un innamoramento collettivo (Panerose Editore 2024), and, in English, Here we May Rest. Alabama Immigrants in the Age of HB 56. (NewSouth Books, 2017), and Fields of Resistance. The Struggle of Florida’s Farmworkers for Justice. Chicago: Haymarket Books, 2011
Vanessa Torcasso is an administrative staff worker at the University of Florence, one of the founders of the UNIFI Working Committee on Palestine and activist.
Djejlan Veliu: Through the domestic media, we receive very little information about what is happening in Italy, economically and politically. Everything that reaches Macedonia as information is stuck on the events of several years ago. For example, we know that Italy was one of the most affected countries during the pandemic, that tens of thousands of migrants arrived on the Italian coast, and in 2022 the right wing won power. Can you explain to us what happened during that period, why the people chose that particular option in the parliamentary elections?
Silvia Giagnoni: The reasons are many and hard to pinpoint in a few lines. A major one is rooted in 30+ years of failing politics of leftist parties, especially the center-left ones who came to rule the country at points. The series of labor & social security reforms—the Monti-Fornero (L. 92/2012) and then Matteo Renzi’s Jobs Act (2015)—led to the progressive disenfranchising of working people. The Political Left, or what remains of it in the centrist PD, has abandoned the working class of the country. The constant demise of voters’ turnout signals such rejection of political involvement, despite pressing contemporary issues. Take climate change and its transformational impact on society and economy (read, the ecological transition) and Italy’s dearth of industrial politics. Espousing neoliberalist policies, in line with the EU, meant rejecting state intervention in the industry. The case of Stellantis, who is delocalizing its plants from Italy, is a case in point of such a process. Way too often, the state’s intervention seems to be conveniently evoked by industrialists only to pay off welfare and cover the failings of shortsighted investment.
Djejlan Veliu: What are the conditions of the working class in Italy, is it unionized? Also, what is the attitude of the state, capitalists and Italian workers towards economic migrants?
Silvia Giagnoni: I feel like I answered the first part of the question above. Economic migrants are routinely exploited. They are treated as disposable. There are near modern day slavery conditions in the fields, not just in the South of Italy but in Piedmont and Veneto also (recent case were uncovered this July). It should not surprise as Italy’s salaries have been stagnant for 30 years and working conditions have worsened for all. In this scenario, scapegoating mechanisms, escalated by the media, emerged as a result of worsening working conditions for all. The workforce in Prato (Tuscany), the multicultural city where I live, is drastically racialized, and its industrial areas (Macrolotto 1-2) have been deemed as “sacrifice zones.” Foreign, mostly Pakistani workers have been unionized by Si Cobas (now SUDD Cobas) in the area and have been fighting one business at the time for the respect of worker’s rights and better contracts.
Djejlan Veliu: In 2022, mass protests of high school students took place in Italy, where about 200 thousand demonstrators took part. What prompted those protests, how did they end? Students and young people now – are they willing to take revolutionary steps in their struggles?
Silvia Giagnoni: The restrictions enforced during the pandemic prompted the protests. Students demanded the availability of areas to meet and discuss issues, for instance, as they rightly identified the deprivation of shared spaces as a key deprivation of their political agency. The police brutally repressed some of the protests (namely in Turin and Rome), but students kept fighting for their right to assembly. They also were fighting against PCTO programs (former “alternanza studio-lavoro”) as they saw them as exploitative and dangerous—for instance, in January 2022 an 18-year-old student, Lorenzo Parelli, died while working a job via a study/work program. He became the symbol of what is wrong with that program.
Compared to movements of the past, protests did not see huge numbers, and many students remained inactive. However, when students took to the streets, they were all singing “Occupiamola!” (“Occupy It”), the song of the Gkn workers who were fighting for their jobs since 2021 near Florence.
To know more about the struggle of Gkn workers please see these articles.
(In German here, most recently, one of them mine, translated from Il Manifesto)
Djejlan Veliu: Finally, I would like to end this interview with a question of international importance… Namely, are there student organizations in Italy that join a world student movement in support of the Palestinian people? And in your opinion, in which direction should the student and worker struggle move in Italy and in the world in general?
Vanessa Torcasso: As you may know, this international mobilisation started in the West Bank by Palestinian students and reached the United States, where in early May there were encampments on university campuses and finally the occupation of a building on the campus of Columbia University in New York. All this was harshly repressed by the police forces with evictions and violent arrests of lecturers and activists.
In Italy too, young people were the first to take to the streets. After Italy abstained from voting on the UN resolution for the recognition of Palestine as a UN member state, the Palestinian Youth Movement Italy, together with university collectives, organised street demonstrations and encampments in the courtyards of Italian universities, culminating in the commemoration day of the Nakba (the 1948 Palestinian forced exodus) on 15 May. The main Italian universities, such as those of Milan, Brescia, Turin, Padua, Venice, Bologna, Pisa, Florence, Rome, Naples and Palermo, were occupied by ‘encampments’ on the Spanish model of protest, later reproduced in the United States: i.e. the occupation with tents of university courtyards to protest against the universities’ choices to have relations and agreements with Israeli universities and war industries such as Leonardo and Eni.
The Committee was born out of a twofold drive: on the one hand, to make our voice heard by the organisation we work for. On the other, to give strength to the students’ voice.
As a committee, we attended all student-sponsored events, spoke out through public speeches and communiqués, and accompanied student representatives to the Academic Senate to demand that the motion to suspend the agreements with Israel be accepted. Since the motion was not accepted, we launched a collection of signatures to lobby the next meeting of the Academic Senate. However, to date, we have not obtained what we requested, but we are determined to continue protesting until we do. Our demands are the same as those currently expressed in all the languages of the world: end the bilateral agreements with Israeli universities and arms companies to give a clear and strong signal against the mass extermination taking place in Gaza. Despite the summer, the mobilisation has not stopped and we are working on the creation of a national coordination of academic staff. We are not going to remain indifferent to the appeal of the academic staff of Gaza universities published on 1 June by the Guardian! They asked for our help to stop the ‘scholasticide‘, namely the systematic annihilation of the Palestinian education system, which is a strategic step in the ongoing genocide in Gaza.
A new season of struggles uniting workers and students began a few years ago, with the struggle of the GKN workers. Now, with the mobilisation for Palestine, again workers and students meet. The hope is that this union will grow stronger because, as the GKN workers’ struggle taught us, the convergence of struggles is the real way out of this insane and ruthless system, commonly called “capitalism”. It is certainly not easy for workers forced to survive in a governmental framework that every day takes away labour law protections (just a few days ago the publication of the decree introducing the obligation to notify employers 10 days before a workplace inspection), making our lives more and more at risk and more difficult to carry on. However, it has never been easy. So, let’s try harder!
